Als twintiger en dertiger maakte de Britse schrijver Elizabeth Day vijfjarenplannen die zelden slaagden. Juist haar podcast over falen werd haar grootste succes tot nu toe.
10 quotes van Elizabeth Day over falen en het leven
- ‘Filosoof Alain de Botton zei in mijn programma dat alledaagsheid prachtig kan zijn en dat we zijn vergeten om dat te vieren. Daar ben ik het helemaal mee eens. Mijn podcast heeft me enorm veranderd, omdat ik nu weet dat dingen sowieso zullen mislukken. Je kunt er niet aan ontsnappen, maar wel zelf bepalen welke emotie je eraan verbindt.’
-
‘Volgens mijn vader is het grootste risico in het leven géén risico’s nemen en mijn moeder vindt het belangrijk dat kinderen hun horizon verbreden.’
- ‘Schrijven vormde een soort verdedigingslinie in mijn leven, en dat doet het nog steeds. Ik vind het prettiger om rustig te kunnen verwoorden wat ik bedoel dan om altijd mijn mening paraat te moeten hebben. Ik hou van observeren, onderzoeken, nadenken.’
- ‘Ik had verwacht dat het leven als twintiger een kruising zou zijn tussen Friends en Sex and the city. In werkelijkheid was het een ingewikkeld decennium waarin ik heen en weer schoot tussen ongeduld en onrust. Ik was mijn eigenwaarde gaan koppelen aan het halen van tentamens: als ik maar hard werkte en de juiste hokjes aanvinkte, werd ik uiteindelijk beloond. Maar zo werkte het niet meer; er bestaan geen examens om volwassen te worden.’
- ‘Elke mislukking brengt je dichter bij de plek waar je moet zijn.’
- ‘We leven in een tijdperk van geregisseerde perfectie, waarin mensen geairbrushte versies van hun leven laten zien. Als jij Gwyneth Paltrow of Kim Kardashian op Instagram ziet, krijg je het idee dat jij ook zo kunt zijn. Maar je vergeet dat zij personeel hebben dat voor ze kookt, hen traint en hun foto’s bewerkt. Dergelijke plaatjes leggen de lat voor het echte leven veel te hoog. Het betekent ook dat je continu ontevreden zult zijn over alledaagse dingen.’
- ‘In een periode van zelfreflectie over mijn jaren als dertiger kwam ik uiteindelijk tot de conclusie dat elke tegenslag me iets dieps en waardevols heeft geleerd. En dat ik eigenlijk best tevreden ben met de persoon die ik daardoor ben geworden.’
- ‘Een van mijn favoriete interviewkandidaten was voormalig Google-topman Mo Gawdat, die een algoritme voor geluk heeft ontwikkeld. Hij leerde me dat we los van onze gedachtes kunnen bestaan. Volgens hem zijn gedachtes vergelijkbaar met bloed: ze worden je lichaam rondgepompt, maar jij bént het niet. Zo kunnen we ook naar onze opvattingen over falen kijken. Natuurlijk is niet iedere mislukking volledig te verwerken. Maar als het rouwproces ten einde loopt om dat wat misging of wat je verloor, kun je besluiten je er niet door te laten definiëren. Dat ik tot nu toe geen kinderen heb kunnen krijgen, is bijvoorbeeld een verdriet dat ik meedraag. Maar ik kies ervoor om daar niet dagelijks door overweldigd te worden. En ik besef ook dat ik daardoor aspecten van het leven ervaar die ik anders zou missen.’
- ‘Vroeger maakte ik vijfjarenplannen: op die leeftijd wilde ik journalist zijn, op die getrouwd, op die moeder. Ik begrijp nu dat ik mezelf daarmee in de weg zat, want de kans op mislukking is groot. Het is veel interessanter om je te laten verrassen door wat er op je pad komt. Met die instelling is het leven een avontuur. En volgens mij is dat waar het om gaat.’
- ‘Ik ben nu 41. Een compleet verlicht wezen ben ik niet, maar de podcast maken en het boek schrijven vormden wel een bewustwordingsproces. Waar ik me vroeger altijd druk maakte om de mening van anderen, ben ik nu niet meer bang om te falen. Ik realiseer me dat de juiste mensen van mij houden om mijn kwetsbaarheden. Daardoor durf ik eerlijker te zijn dan ooit, en ik weet zeker dat mijn huidige relatie daar baat bij heeft.’
Meer lezen en luisteren
- Het niet kunnen krijgen van kinderen was voor Elizabeth de belangrijkste motivatie voor het schrijven van het boek Durf te falen, waarin ze levenslessen combineert met inzichten van podcastgasten.
- Compleet de mist in gaan: waarom falen mag.
Tekst Eveline Stoel Fotografie Jenny Smith
