Niks mis met een traan op zijn tijd, is het wat laat ingedaalde inzicht van managing editor Maaike Beekers. In deze column schrijft ze waarvan ze volschiet. De natuur bijvoorbeeld.
Wil je geloven dat ik om de natuur heb gehuild?
Gisteravond ging ik de deur uit. Overdag had ik geconcentreerd aan mijn computer gezeten. Was nauwelijks van mijn plek gekomen, alleen mijn vingers hadden als een malle bewogen, gemaild, gechat, geappt. Het was een uur of negen, ik verbaasde me erover hoe licht het buiten nog was. Ik trok een trui aan.
Alles wat bloeide
Het was fris zoals het ook wel in de herfst kan zijn, alsof er een licht vorstje aan zat te komen, maar dat was onwaarschijnlijk, begin juni. Ik ademde diep in, voor het eerst die dag. Ik liep het dorp uit en dacht intussen allerlei gedachten. Hé, zei ik in mezelf, vlierbloesem langs de waterkant! Dat kon zomaar eens siroop worden deze week. De struik bezweek bijna onder de bloemschermen, zo veel hingen eraan. Morgen zou ik terugkomen met een schaar. Verder liep ik, langs een tuin vol kleine, roze bloempjes die vrolijk alle kanten opstaken, als een kapsel dat niet wou. Nu was de beer los en viel mijn oog op alles wat bloeide. Een heg met een soort maanlandschap aan kleine witte bloemen, waar ik even aan moest voelen. Een pluk zalmroze rozen die zeldzaam lekker roken. Een berm vol gekleurde veldbloemen, aangevoerd door wat knalrode papavers.
Even niks hoeven
Het begon nu toch wat te schemeren, de lucht vertoonde in de verte roze flarden. Rechts in de berm bij een sloot hoorde ik het langgerekte gekwaak van kikkers die ik niet zag, het moesten er veel zijn, een soort kikkerkoor.
Bij een vlonder ging ik even zitten, mijn voeten bungelend boven het water. Boven zag ik een witte wolk die deed denken aan een visgraat. Voor me zwom een meerkoet voorbij, hij leek me aan te kijken en maakte een krakerig geluid, waarvan ik niet wist of ik het ooit eerder had opgevangen. Je kon er een groet in horen.
Daar op de vlonder in de schemering, viel de dag van me af. Ik hoefde niks, alleen maar te zitten, kijken, luisteren. Ik zuchtte, en huilde zachtjes.
Meer lezen
- Benieuwd naar meer delen van de columnreeks Maaike huilt? Je vindt ze hier.
- Maaike leest graag en veel. De laatste boekrecensie die ze voor Flow schreef ging over Zwarte schuur van Oek de Jong.
- Op pad met Maaike: naar Pinetum Blijdenstein in Hilversum.
Tekst Maaike Beekers Fotografie Daniëlle Siobhán
