Wonen in een tiny house, hoe is dat? Karin Prins woont samen met haar man en kinderen in een huis van 24 m² en schrijft over de voordelen en valkuilen van klein wonen.
De vloer van ons kleine huis is bezaaid met tassen. Ik graaf in een doos met handdoeken, zonnecrème en antimuggenspray. We zijn terug van drie weken kamperen in de Franse Alpen. Zweet kriebelt in mijn nek als mijn vijfjarige dochter mij verwachtingsvol aankijkt. Ze heeft zojuist voorgesteld om zandkoekjes te gaan bakken.
Zuchtend ga ik op zoek naar de bakvormpjes. Ik vind de kookwekker terug die ik kwijt was en ook een aantal deksels van vershoudbakjes. Hoewel we nu klein wonen, blijft het een uitdaging om grip te houden op ons bezit. Regelmatig pluis ik kasten uit om het huis te ontdoen van spullen die we allang vergeten zijn, ongedragen kleding en speelgoed waarmee niet meer gespeeld wordt.
De vormpjes, ik heb alleen de kerstversie, vinden we verdwaald in een keukenla. Het buurmeisje dat komt helpen bakken heft het lied We Wish You a Merry Christmas aan. Ondertussen ga ik verder met het uitpakken van de tassen. Zonnebrillen, wandelschoenen, zwembroeken.
We hebben lang getwijfeld of we wel op vakantie zouden gaan. We wonen hier zo mooi, het is hier zo rustig en we zijn veel buiten. In de winter van 2017, toen we met ons tiny house arriveerden, was het een door paarden kaalgegeten veld. Met het voorbijgaan van de tijd veranderde het veld in een groen paradijsje vol oude bomen, wilde bloemen, verschillende vogelsoorten en in de verte de hazen.
Er is een kanaal om in te zwemmen, konijnen om te knuffelen en als we willen kunnen we iedere avond een kampvuur maken. Het kan ook wel eens de laatste zomer zijn op deze prachtige plek waar volgend jaar nieuwbouw verrijst. Maar toch, we wonen hier. Hier zijn de verplichtingen. We ontvangen post, ik zie de ramen die nodig gezeemd moeten worden. En we zijn druk met het vinden van een vervolglocatie voor Kleinhuizen, het Tiny Village waarin we wonen. Doorslaggevend om toch te vertrekken: we verlangden naar de bergen.
De afgelopen drie weken leefden we met nóg minder spullen, meer overzicht en vooral: meer terug naar de basis. Het letterlijk afstand nemen van de dagelijksheid heeft ons geholpen. Er staan ons komend jaar belangrijke keuzes te wachten. We weten nu nog niet waar en hoe we over een jaar wonen, omdat een vervolgplek vinden zo makkelijk nog niet is.
In de bergen realiseerden we ons dat we inzetten op een tiny house-locatie voor tien jaar. Als dat niet lukt, geven we ons tiny house-avontuur na drie jaar op. Omdat we naar stabiliteit verlangen. Niet zozeer voor onszelf, maar voor onze kinderen. Een plek om kerstkoekjes te bakken, ook als het snikheet is, om duurzame relaties op te bouwen en bloemen te zaaien waarvan we nog jaren genieten. Een plek om te blijven.
- Karin schrijft ook op haar eigen website over haar tiny house-avontuur.
- Meer over klein wonen kun je lezen in onze special Het grote boek van minder.
