Bente is eerlijk: zo heel je een gebroken hart

Bente van de Wouw van @tobehonestnl is eerlijk. Over miserabele momenten, therapiesessies, spring-een-gat-in-de-luchtdagen en het leven zoals het is. En ze maakt er illustraties over. Deze keer: zo heel je een gebroken hart.

Als ik de films uit Hollywood mag geloven, is er voor het helen van een gebroken hart niets anders nodig dan een grote bak ijs, nog meer suiker en een avondje goed janken met een huilfilm. Een week erna kom je plotseling de liefde van je leven tegen tijdens een gênant rondje boodschappen doen in je pyjama en dat is zo ongeveer wel dat. Gebroken hart verleden tijd. Tot de volgende break-up, dan.

Leuk dat het voor Bridget Jones & Co werkt, maar dit jaar ontdekte ik maar weer dat het helemaal niet zo makkelijk is in, je weet wel, het echte leven. Een gebroken hart doet namelijk écht zeer, en een avondje boven een bak ijs hangen was voor mij helaas niet de oplossing. Nu verwacht je door de titel van deze column misschien dat ik uit ervaring wél die ene gouden sleutel heb gevonden, maar dan stel ik je bij deze teleur: ik heb hem ook niet.

Wat ik wel heb, is het eureka-moment waarop ik besefte dat Hollywoodfilms liegen. Je lost verlies niet op door de pijn te maskeren met een bak ijs of een nieuwe vlam, daarmee stel je het lijmen van je gebroken stukken alleen maar uit. Het is net als het vuil in je huis onder het tapijt vegen: voor nu is het weg, maar ooit, op een totaal onverwachts moment, komt het weer boven. En dan ben je de lul.

De enige plek waar je je antwoord gaat vinden, en dit gaat heel cliché klinken, is in jezelf (kots). De humorloze grap is dat het helen van iets dat kapot is, voor iedereen anders werkt, en je vindt je antwoord niet in deze column, niet in een zelfhulpboek en ook niet in een vermakelijke film. Alleen door te luisteren naar alles wat je lichaam zegt (ook al word je daar in het begin niet blij van), vind je je weg weer naar ‘gebroken hart verleden tijd’.

Wat voor mij werkt, maar lang niet voor iedereen

Voelen. Mijn pijn verdwijnt als ik me eraan overgeef. Janken op de bank, janken in bed, soms haal ik een meubelstuk niet en jank ik op de vloer of op de trap naar boven. Niet fraai, wel nodig.
Wandelen, mijn lijf wil alleen maar wandelen.
En als dat niet genoeg is, dan ren of fiets ik. Want dat is wat ze je niet vertellen over gebroken harten in films. Er komt niet alleen heel veel verdriet naar boven, maar ook angst. Angst voor plotseling alleen zijn, voor een toekomst die er in één klap totaal anders uitziet. Als er zo’n vloedgolf van angst door mijn lijf spoelt, dan moet ik rennen, fietsen, sprinten.
Praten. Praten met vrienden, familie, collega’s, een therapeut. En als er niemand is om bij uit te huilen, dan schrijf ik.
En als je dan alles gevoeld hebt en het van binnen even rustig is, dan doe ik iets wat me blij maakt. Lees ik een fijn boek, doe ik iets met een vriendin, kijk ik een komedie. Want je kunt van alles zeggen over Bridget Jones & Co, die luchtige films vol leugens maken je wel aan het lachen. En dat is ook belangrijk.