De zinnetjes van Aaf: ga eens naar een plek waar niemand je kent

Columnist Aaf Brandt Corstius kwam er na het lezen van een boek achter dat je soms beter jezelf kunt zijn op een plek waar niemand je kent.

Het ontdekken van een schrijver, die tot je spreekt alsof je hem of haar al je hele leven kent, kan voelen alsof je een nieuwe vriendschap begint. Dit had ik met Sloane Crosley, een schrijver die in Amerika al hartstikke bekend en bestsellend bleek te zijn, maar die ik pas ontdekte toen een goede vriendin die veel van literatuur weet mij haar nieuwste boek cadeau gaf.

Look alive out there heet het en het is een essaybundel, of verhalenbundel, of, nou ja, verhalen die essays ergens halverwege ontmoeten. En het is geweldig, slim, vooral heel grappig en ook diepgaand. Ze bespreekt allerlei onderwerpen, van het beklimmen van een moeilijk te bedwingen besneeuwde vulkaan en irritante buren tot het invriezen van eitjes. Ja, ze is nogal breed geïnteresseerd. En ze kan eigenlijk over alles heel goed schrijven.

Ik las diverse zinnen in het boek die ik fotografeerde (mijn versie van highlighten als ik geen gele stift bij me heb) en een van die zinnen was: ‘Soms is het makkelijker om je echte zelf te zijn op een plek waar niets van jouw zogenaamde zelf al bestaat.’

Wauw. Die kwam binnen. Alsof Sloane me kende en mijn leven in de gaten had gehouden. Deze waarheid vertel ik namelijk vaak aan mensen, maar minder puntig verwoord: het was alsof-ie pas echt klopte nu ik ’m bij haar las.

Je eigenlijke zelf zijn

Als je op reis gaat, of gaat verhuizen of emigreren, is het grote voordeel dat je je nieuwe zelf kunt zijn. Of: je eigenlijke zelf. In ieder geval niet de zelf die anderen altijd in je zagen. Want niemand kent je op die nieuwe plek. Niemand ziet jou als ‘het meisje dat altijd bang is met gym’, ‘de collega die alle rottaakjes op zich neemt’, ‘de vrouw die een beetje verlegen overkomt’. Niemand denkt jou of delen van jou al te kennen, want jij en alle delen van jou zijn nog nooit op die plek geweest.

Ik leerde deze manier van denken ooit van mijn vader, die op zijn twintigste naar Amerika verhuisde en besloot om geen vegetariër meer te zijn. Niemand kende hem daar, en zijn strikt-streng vegetarische ouders waren er ook niet bij. In het vliegtuig at hij een gigantische hamburger, kreeg gigantische buikpijn en besloot zijn plan toch maar niet door te zetten. Maar: het was wel een goed idee. Misschien niet in deze uitvoering, maar wel in een andere.

Een episode overslaan

Dus toen ik zelf op mijn achttiende alleen naar Amerika verhuisde, besloot ik niet meer de Aaf
te zijn die altijd verlegen wekenlang de kat uit de boom keek alvorens een vriendschap aan te gaan. Ik besloot de verlegenheid die zogenaamd bij me hoorde, keihard af te werpen en meteen de babbelige, lachende vrouw te zijn die ik óók ben. En dat was leuk, want iedereen had daardoor zin om met me te babbelen en te lachen. Die heel irritante, verlegen episode kon ik overslaan.

Ik raad dit ook vaak mensen aan die een beetje vastzitten in hun leven: ‘Ga naar een andere plek.’ Zo sprak ik ooit met een jongeman die nog steeds maagd was en daar best wel mee zat, want hij was ook niet echt zestien meer. Ik raadde hem aan om op een lange reis te gaan, in zijn eentje, ver van vrienden en familieleden die hem zagen als De Maagd. En dan lekker te feesten en, tja, van zijn maagdelijkheid af te komen.

Ga dus ergens anders heen. En probeer het daar eens. Vrijblijvend en vrij van de meningen van de mensen die je al jaren kennen. Soms kun je zo vast komen te zitten in wie je zogenaamd bent, dat het heel moeilijk is om jezelf te zijn.