Bed & Breakfast en Denkend aan… zijn al seizoenenlang goed voor torenhoge kijkcijfers. Wat is dat toch met slow tv: waarom trekt dat zo veel kijkers? En waarom blijven we, ook al verandert er weinig tot niets aan het format, elk seizoen weer kijken?
In 2009 besloot de Noorse publieke omroep de treinreis van Oslo naar Bergen uit te zenden. Integraal, dus de reis op tv duurde net zo lang als in het echt: zeven uur. Maar liefst een op de vier Noren keek naar de treinreis. Ook internationaal was er veel aandacht voor dit nieuwe fenomeen, dat later slow tv gedoopt zou worden.
Programma’s als Bed & Breakfast en Denkend aan… worden óók onder die noemer geschaard. Slow tv draait vooral om de rustige montage. Verder hebben de programma’s altijd een duidelijke opbouw, zonder al te veel verrassingen. Daarom lijken alle afleveringen op elkaar, zodat je als kijker grotendeels al weet wat er gaat gebeuren. En daar zijn niet alleen Noren, maar ook Nederlanders dol op.
AD-columniste Angela de Jong heeft wel een idee waarom: “Je ziet zo veel BN’er-shows, gemakzuchtige quizjes en talentenjachten. Daardoor vallen slow tv-programma’s – die rust, herkenbaarheid en kneuterigheid bieden – juist extra op.”
Ze verduidelijkt: “Slow tv laat het geruststellende van het dagelijks leven zien. Een stamppot eten, een kop koffie drinken met een stroopwafel, en een potje jeu de boules op de camping in Frankrijk. Slow tv-programma’s zetten dat dagelijks leven op een voetstuk. Dat maakt het kneuterig, maar tegelijkertijd ook heel herkenbaar voor de kijker.”
Herkenbaar
Aan dat stuk herkenbaarheid is volgens Angela grote behoefte. Volgens haar herkennen veel mensen zich niet meer in wat ze op tv zien. “Af en toe krijg je in de media het idee dat iedereen aan de havermelk en de quinoa zit. In slow tv zie je nog wel een slavink of een flesje koffiemelk voorbijkomen, waarin mensen zich veel meer herkennen.”
Herkenbaar betekent trouwens niet per se spontaan. Er wordt in veel slow tv-programma’s gewoon gemonteerd, er is een voice-over die voor samenhang zorgt en er ligt een redacteur verstopt op de achterbank van de Bed & Breakfast-deelnemers die hen vragen stelt. Maar goede slow tv weet een zekere mate van authenticiteit te bewaren: “Janny van der Heijden en André van Duin die rondvaren in Denkend aan…, dat doen ze natuurlijk ook niet als er geen camera op staat. Het zijn geënsceneerde situaties, maar je gelooft het tóch als Janny kibbeling voor André haalt.”
Lekker rustig
Denk je aan slow tv, dan denk je dankzij tv-programma’s als Bed & Breakfast en Denkend aan… automatisch aan Omroep MAX. “Omroep MAX is er groot mee geworden”, zo beaamt Angela. “Mede omdat ze een oudere doelgroep hebben. Die mensen hebben niets met drukke achtergrondmuziek en de snelle manier van praten die veel presentatoren tegenwoordig hebben. Zij willen meer rust. En juist dat langzame opdissen van een verhaal, dat je er als kijker echt voor kan gaan zitten, dat is voor die mensen heel prettig. Al kijken jongeren ook graag.”
Weetjes
Want ja, slow tv is over het algemeen ook gewoon rustgevend: “Er wordt de tijd voor een onderwerp genomen. Er worden mooie shots gemaakt. We zien de schoonheid van de omgeving.” Een mooie bijkomstigheid is dat je van slow tv vaak ook spelenderwijs nog wat opsteekt. “Het zijn ook de weetjes die in Denkend aan… verteld worden over de plaats die André en Janny op dat moment aandoen.”
Mede daardoor houdt Angela zelf ook enorm van slow tv, zeker van de programma’s van Omroep MAX: “Je kunt die programma’s op verschillende manieren kijken. Je kunt er iets van proberen op te steken en als je daar geen zin in hebt, dan is het ook prima om te genieten van de leuke plaatjes en de vaak gewone en daardoor bijzondere mensen.”
Dit artikel verscheen eerder op Veronica Superguide.
Tekst Alie Sierkstra Fotografie Getty Images Illustratie Femme ter Haar
