Verhuisd naar het buitenland: Rosie woont in Zweden vanwege rust en introversie (maar er zijn ook uitdagingen)

De Nederlandse influencer Rosie Hood-King zocht een nieuw leven in de natuur. Ze verhuisde van Londen naar Zweden en ging van interieurarchitect naar doe-het-zelver. De rust heeft ze zeker gevonden, maar haar buitenlandse avontuur brengt ook uitdagingen met zich mee.

Ineens staat een buurman onaangekondigd op het erf van Rosie. Hij zwaait met een stuk gereedschap. “Om de zoveel tijd komt een van mijn twee buren langs, met taart of gereedschap waarvan ze denken dat ik die nodig heb. Ze denken waarschijnlijk: och wat sneu, hier woont een buitenlandse vrouw alleen, die moeten we gedag zeggen. Maar ik ben juist hierheen verhuisd omdat ik minder behoefte had aan mensen. Eigenlijk ben ik er zelf ook wel verbaasd over dat ik zo goed alleen kan zijn. Dat had ik nooit van mezelf verwacht.”

Een nieuw soort leven

Goed alleen kunnen zijn is wel een vereiste als je keuzes maakt zoals die van Rosie. Twee jaar geleden kocht ze in haar eentje een huisje in de Zweedse bossen. Het was al jaren onbewoond en moest grondig worden verbouwd. Dat ze alleen was, geen kluservaring had, geen rijbewijs en maar beperkte financiële mogelijkheden: niets van dat alles schrikte Rosie af. “Ik zag het direct als een interessant project. Ik wilde juist een nieuw soort leven uitproberen.”

Het ‘nieuwe soort leven’ dat Rosie wilde uitproberen, speelt zich af in de natuur. Het is nogal een ommezwaai die ze maakte. Ze groeide op in een Noord-Hollands dorpje en droomde al vroeg van een leven in de grote stad. Ze woonde dan ook zeventien jaar lang in Londen. In de stad, waar ze als interieurarchitect werkte voor rijke klanten, genoot ze van de stedelijke buzz. “Ik had veertig jasjes in de kast hangen, ging naar wijnbars met vrienden, was aan het daten en shopte in het weekend.”

Thru-hiking in Tasmanië

Hoewel ze al tien jaar werkt als architect, lukt het Rosie niet om een hypotheek te krijgen voor een appartement in de stad. Toen vervolgens, rond 2016, ook haar relatie strandde, besloot ze dat ze er ‘even uit moest’. Ze vertrok naar Azië en werd op het Japanse eiland Hokkaido verliefd op een jongen die haar enthousiast maakte voor langeafstandswandelen. “Het plan was om samen door Tasmanië te gaan lopen, maar onze relatie ging na een week uit. En dus kocht ik wandelschoenen en een tent, en ging alleen op pad.”

Na die eerste langeafstandswandeling – ook wel thru-hiking genoemd – was Rosie om. “Reizen of op vakantie gaan vond ik eerlijk gezegd nooit echt leuk. Je bekijkt de geijkte dingen, maakt een foto van een mooie kerk of een waterval. Als je lange afstanden wandelt, word je echt onderdeel van de omgeving. En je hebt een doel: je loopt een rondje om een eiland of doorkruist een heel land. Dat is een uitdaging.”

Steeds minder stadsmens

Eenmaal terug in Londen zegde ze haar baan en haar huis op. Ze werd freelancer en reisde elk half jaar naar het buitenland om er te gaan wandelen. Toen ze tijdens de pandemie niet meer kon reizen, besloot ze dat het tijd werd voor een volgende stap in haar leven. “Inmiddels was ik ook niet echt een stadsmens meer. Ik had steeds minder met grote groepen mensen, met winkelen, geld uitgeven en naar restaurants gaan. Het idee dat je alleen maar aan het werk bent om dingen te kunnen kopen, vond ik eigenlijk belachelijk. Je hebt dan misschien wel een hoop spullen maar beleeft niks.”

Rosie gaf zichzelf vijf jaar de tijd om uit te zoeken naar welke verandering ze precies snakte. Maar na drie maanden wist ze al wat ze wilde. “Op YouTube zag ik een video van een Brits stel dat voor tienduizend pond een huis in Zweden had gekocht. Meteen dacht ik: dit is het.” Veel wist ze niet over Zweden – ze was er als kind weleens op vakantie geweest. “Mijn beeld van het land was: er is hier veel natuur en de mensen zijn van nature introvert. Dat paste goed bij me, schatte ik zo in.” Na de tiende bezichtiging was het raak in Noord-Zweden.

Liefde op het eerste gezicht

“Toen ik dit huis zag, wist ik dat het klopte. Het is ruim veertig vierkante meter en daarmee perfect voor mij alleen. En het staat midden in het bos, dat wilde ik graag.” Met hulp van haar ouders en veel online opzoekwerk transformeert Rosie al borend, zagend en timmerend haar boshuis. “Gaandeweg ontdekte ik dat sommige van mijn plannen niet uitvoerbaar waren en heb ik geleerd om mijn verwachtingen bij te stellen. Het was even wennen, want als interieurarchitect ontwierp ik de meest fancy interieurs. Nu maak ik alles van hout en ga ik voor zo minimalistisch mogelijk.”

Al dat klussen in haar huis klinkt misschien monotoon, maar het is juist heel afwisselend. Ze sprokkelt wat hout. Is aan het zagen of gaat naar de bouwmarkt, wat als een uitstapje voelt. Bij gebrek aan een rijbewijs doet ze alles op de fiets. “In de zomer is dat fijn. De supermarkt ligt hier zo’n veertien kilometer vandaan.” In de winter kan dat een uitdaging zijn, met al die gladde wegen. Toen ze een keer vergat het weerbericht te checken, ging ze vier keer onderuit en moest ze de laatste kilometers in het donker lopen.

Nooit écht comfortabel

Urenlang op je fiets zitten voor pasta en rijst is een van de opofferingen voor een simpeler bestaan. Een andere is de douche en wc, die buiten zijn. En Rosie heeft twee winters, toen het heel makkelijk -10 werd, zonder verwarming doorstaan. “De eerste winter was het zwaarst. Ik was volop aan het klussen, de vloer was open, muizen renden rond. Het was ijskoud. In mijn winterjas stond ik in een wiebelende, half onaffe keuken te koken.”

Gelukkig gaat het comfortniveau ieder jaar weer iets omhoog – inmiddels heeft ze een gaskachel. Of het ooit écht comfortabel wordt, betwijfelt Rosie. “Maar dat vind ik niet erg. Dit project heeft gewoon iets, net als het langeafstandswandelen. Dat is ook zwaar en vaak niet leuk. Bij zowel het klussen als het wandelen is soms het einde van de dag het fijnst: als je ermee kunt stoppen. Maar het gaat om het doel. Als ik een reden heb, kan ik doorgaan.”

Eng? Welnee

Vaak krijgt ze van volgers reacties waarin ze haar doorzettingsvermogen roemen, haar klustalent, haar lef. Ze zeggen dat zij het niet zouden durven, als vrouw alleen in het bos wonen. Rosie snapt niet waar ze bang voor zou moeten zijn. “Ik weet van mijn langeafstandswandelingen dat krankzinnige mensen eerder in de stad wonen dan in de natuur.”

Natuurlijk begrijpt ze dat niet iedereen een kluizenaarsbestaan wenst zoals zij. Maar misschien kan ze mensen wel inspireren om een brood te bakken, zelf iets te repareren of een moestuin aan te leggen. Als ze dat met haar video’s voor elkaar krijgt, zou dat mooi zijn.

Kijk hier de video’s van Rosie over haar leven in Zweden.