Bente onderweg naar Santiago #2: wandelen met een kok en geld tekort

Online editor Bente van de Wouw liep in 2019 na een burn-out, paniek- en angststoornis de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella en schreef er een boek over: Onderweg. In deze reeks deelt ze het online dagboek dat ze tijdens haar wandeling elke dag bijhield.

Dag 5: Puente la Reina naar Ayegui (24 km)

Na twaalf uur slaap voel ik me een stuk beter. Ik besluit de wandeling van vandaag te doen. Voordat ik begin, vraagt mijn kamergenoot of ik christelijk ben. Nee, dat niet. ‘Ik heb toch voor je gebeden,’ zegt ze. ‘Ik heb gevraagd of je beschermd kan worden en gun je het geluk.’ Daar werd ik wel even emotioneel van, van die liefde die hier elke dag overvloeit.

Ik loop uiteindelijk 27 km. Het is warm, maar gelukkig zijn er overal waterfonteintjes. Ik kwam zelfs een fontein tegen waar wijn uit kwam. Onbeperkt en voor helemaal niets. Ook nog een mooi gesprek gehad met een jongen uit Tsjechië. Nadat zowel zijn vader als vriend verongelukten, besloot hij alles uit het leven te willen halen. Hij zegde zijn baan op (‘I just said to my boss: fuck you and all this shit, I’m leaving’) en liet alles achter zich om te leven zoals hij altijd had willen leven. Vrij en zonder plannen.

Omdat ‘ie kok was, kon hij mij allerlei dingen aanwijzen. Planten en struiken waarvan ik dacht dat het onkruid was, bleken kruiden te zijn die we elke week wel een keer eten. We kwamen ook nog een amandelboom tegen en hij plukte wat verse vijgen voor me. Nog een nachtje een privékamer en dan voel ik me morgen hopelijk fit genoeg voor weer een slaapzaal. Ik mis de gezelligheid wel.

Dag 6: Ayegui naar Sansol (26,8 km)

Na tien uur slaap voel ik me best oké en ik ga weer aan de wandel. Een toiletrol heel charmant hangend aan mijn rugtas, de gebruikte zakdoekjes bewaar ik in de riem van mijn tas (er zijn weinig prullenbakken). Ik loop lange tijd alleen, en ik zie zo weinig pelgrims vandaag dat ik me een paar keer afvraag of ik verkeerd gelopen ben. De weg is lang en het landschap onveranderlijk, en ik verveel me.

Ik besluit voor het eerst in zeven dagen weer eens muziek te luisteren en, komt ‘ie hoor jongens, ik word er zo blij van dat ik ervan moet huilen. Dus ik loop en ik loop en ik loop. En ergens tussen het ene en het andere stadje besef ik dat ik nog maar vijf euro vijftig contant heb. De dichtstbijzijnde pinautomaat is achttien en een halve kilometer verder. Dat red ik niet meer.

Lichtelijk in de stress probeer ik een plan te bedenken. Tot ik een andere pelgrim ontmoet en ik hem mijn verhaal vertel. Hij duwt me twintig euro in mijn hand. Ik kijk hem verbluft aan en hij zegt: ‘We’re on the Camino, this is what we do for eachother.’ Ik loop nog wat meer en om half drie is het op. Ik vraag om een bed bij een albergue (dat ik nu wél kan betalen) en installeer me.

De diepte in

Ik begin me zieker te voelen dan vanochtend, en hoewel het 27 graden is, blijf ik het koud hebben. Miserabel zit ik in het restaurant wat te eten, als Steve, een Amerikaan, vraagt of hij mee mag eten. ‘Sure.’ Eerst praten we over de standaard dingen, maar al snel gaat hij de diepte in. Hij vertelt over zijn bewogen leven als sieradenmaker.

Hoe hij zijn dochter opvoedde in een busje en hoe hij uiteindelijk weer een huis vond door kristallen uit Mexico te verkopen. Hoe hij een kind meenam uit Mexico, op verzoek van de vader, en hoe dit kind verongelukte in zijn bus. Hij heeft de Camino zo’n elf keer gelopen, waarvan een keer helemaal.