Bente leert borduren #3: blijkt het dus heel verslavend te zijn

Borduren suf? Echt niet. Online editor Bente klopt het stof van het wollige imago af en hoopt met deze columnserie te bewijzen dat iedereen kan leren borduren, ook zonder kundige oma.

Blijkt die steile zoldertrap waar ik het de vorige keer over had, toch makkelijker te beklimmen dan ik dacht. Het kostte even wat tijd en gevloek, maar inmiddels weet ik dat als je perfectie loslaat en de lat een stuk lager legt voor jezelf – of zoals hulplijn Iris het zegt: ‘Doe niet zo moeilijk’ – borduren dan ineens wel leuk is.

Nu is Iris voor mij een beetje een goeroe geworden en hoor ik haar woorden elke keer als mantra in mijn hoofd als ik het mezelf wél weer te moeilijk maak. Zo merkte ik dat ik niet zo vrolijk werd van het droog leren van de basissteken. Had ik er net weer eentje onder de knie, moest ik alweer door naar de volgende, zonder het in de praktijk toe te kunnen passen.

Nu begint het pas echt

Eerst dwong ik mezelf om dat beginnerspakket af te maken – want als je ergens aan begint dan moet je dat ook… juist – maar ik had daar eigenlijk helemaal geen zin in. Ik wilde iets máken. Spelenderwijs leren. En dus herhaalde ik Iris’ mantra in mijn hoofd, haalde ik zonder schuldgevoel mijn oude lapje stof uit de borduurring en startte ik met de volgende stap: het borduren van een patroon.

Omdat ik al mijn benodigdheden al had uit de shop van Iris, hoefde ik geen compleet pakket te kopen maar alleen de PDF. Ik koos een patroon van Threading the Seasons, omdat ik er zo’n lekker lentegevoel van kreeg.

Borduren is verslavend

Nadat ik het patroon overgetekend had op mijn lap stof, kon ik meteen met een steek beginnen die ik nog niet geleerd had: de satin stitch. Maar dankzij de duidelijke uitleg had ik hem zo onder de knie, en al snel waren de eerste bloemen gevormd. Ik leerde ook meteen de stem stitch en hoewel de french knot wat lastiger was, had ik ook die dankzij wat filmpjes op YouTube snel door.

Hoewel ik eigenlijk van plan was één avond in de week aan het borduren te besteden, merkte ik al snel dat ik hartstikke verslaafd was. Het heeft iets om een kunstwerk steek voor steek tot leven te zien komen. Je moet er ook wel de tijd voor nemen, want een verkeerde steek is zo gemaakt. En dus word je er ook lekker rustig van.

Na zo’n vijf uur werken had ik het af: mijn allereerste project. Trots slingerde ik een foto de wereld in: ‘Kijk Iris, het is gelukt!’ Nu hangt mijn kunstwerkje thuis aan de muur. Als het aan mij ligt, komt daar snel een volgende bij.