Bente leert borduren #2: smijten met de borduurring

Borduren suf? Echt niet. Online editor Bente klopt het stof van het wollige imago af en hoopt met deze columnserie te bewijzen dat iedereen kan leren borduren, ook zonder kundige oma.

Nieuwe dingen leren is leuk, totdat je het moet gaan doen. En erachter komt dat je echt heel erg slecht bent, of dat de leercurve in elk geval steiler is dan de gemiddelde gammele zoldertrap. Dat ik borduren niet een, twee, drie onder de knie ga krijgen, ontdek ik dus op mijn allereerste borduuravond.

Ik weet niet of het een gebrek aan geduld, talent of concentratie is, maar op een of andere manier raken mijn splijtgaren (ik gebruik die van DMC) continue in de knoop. Ik ben begonnen met het leren van de basissteken, met dit beginnerspakket uit de webshop van Iris dus.

Ik voel me nogal onzeker over wat ik doe. Er zijn zo veel verschillende manieren om aan te zetten (je weet wel, starten met de eerste steek zonder dat je draad weer door het gat floept) dat ik door de bomen het bos niet meer zie en ik ben ook nogal aan het stuntelen met de draaddoorhaler. En dan moet je dus blijkbaar ook nog mooie steken maken. Of zoiets.

De handdoek in de borduurring

Borduren schijnt dus ontspannend te werken, maar ik voel vooral sterk de neiging om de borduurring door de kamer te smijten, met naald en draad en al. Tot ik diep ademhaal en me realiseer dat ik te veel van mezelf verlang.

Misschien hoopte ik stiekem dat ik alles in één keer zou begrijpen en dat ik het ook meteen zou kunnen. Waarschijnlijk verwachtte ik meteen resultaat en dat kalmerende effect, maar heel realistisch is dat eigenlijk niet.

Want zoals met elk nieuw ding in het leven, is het eerst even wennen. Maak je heel veel fouten, vloek je in mijn geval alles bij elkaar, voordat het beter wordt. Voordat jé beter wordt. Ik hoef nog niet de perfecte aanzet-methode te kennen, ik mág nog stuntelen met de draaddoorhaler en de steken hoeven ook niet perfect te zijn. Wat dat betreft is borduren voor mij een goede oefening in loslaten van hoe het hoort te zijn.

Doe niet zo moeilijk

En zo leer ik niet alleen het maken van de rijgsteek (running stitch en straight stitch), maar dankzij hulplijn Iris ook hoe ik het beste kan aanzetten. Haar antwoord? ‘Maak het jezelf niet te moeilijk en gebruik gewoon een knoopje. De geavanceerde manieren komen vanzelf wel aan bod.’

Haar wijze woorden gebruik ik niet alleen voor het aanzetten, maar ook voor het maken van de steken zelf, het loskrijgen van die flinterdunne flosjes en het doorhalen van de draad: maak het jezelf niet te moeilijk. Les een is geleerd, de eerste stap op die figuurlijke, steile zoldertrap gezet. Kom maar door met die nieuwe steken.