Flow leest: Zwarte schuur van Oek de Jong

Bij Flow lezen we graag. In deze blogserie vertellen redactieleden wat ze van een bepaald boek vonden. Deze keer: managing editor Maaike Beekers over Zwarte schuur van Oek de Jong.

Bij het openslaan van Zwarte schuur van Oek de Jong had ik kunnen weten waar ik aan begon. Ik kreeg een flashback van jaren geleden, toen ik koortsachtig, van kaft tot kaft, Hokwerda’s kind las, ook van Oek de Jong. Mijn fascinatie had me verward, want het boek was naast meeslepend nogal bruut. Tegelijkertijd wist de schrijver, een man, haarfijn de gecompliceerde emoties van Friezin Lin Hokwerda te vangen.

Hier gaat het over

In Zwarte Schuur is de hoofdpersoon een man. Een wat intimiderende, alom bewonderde kunstenaar met de naam Maris Coppoolse, op de top van zijn carrière, die op zijn 59ste een overzichtsexpositie krijgt in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Zijn vrouw Fran, met wie hij al twintig jaar samen is, lijkt haar gloriejaren voorbij, haar jurk te strak, het lint in haar haren krampachtig jeugdig.

Hun relatie staat onder druk, wordt al snel duidelijk in het eerste hoofdstuk. Er zullen nog vier delen volgen die allemaal een andere tijd in het leven van de kunstenaar belichten. Hij draagt een geheim met zich mee sinds zijn niet al te florissante jeugd in Zeeland. Een geheim dat zijn hele leven al nadreunt.

Dit vond ik ervan

Lezen, zou ik zeggen (als je dat nog niet gedaan hebt tenminste, het boek is al een paar jaar uit), want eenmaal begonnen ga je er met je hele hebben en houwen in. Voor je het weet ben je 496 bladzijdes verder, en al hoeft dat niet altijd te betekenen dat een boek ook goed geschreven is, in dit geval is dat wel zo.

Zelf vond ik 496 bladzijdes wat weinig, liever was ik nog even verder ondergedompeld in Oek de Jongse sferen. De schrijver is namelijk bijzonder goed in het neerzetten van sfeer. Elk detail beschrijft hij zorgvuldig, zonder dat hij te veel woorden gebruikt: een knappe combi.

Het verhaal is spannend, intelligent en het overtuigt, je voelt aan alles dat dit geschreven is door iemand die al even op deze aarde rondloopt, die het leven en de liefde doorziet, door iemand die goed kijken kan.

Passage die boekdelen spreekt

‘Nu haar kinderen zijn geschiedenis kenden, was haar blik op Maris veranderd. Het was of ze opeens veel meer van buitenaf naar hem keek nu ze niet langer de enige was die zijn geheim kende. Ze had hem altijd willen beschermen en daarom veel consideratie met hem gehad. Ze deelde zijn gevangenschap in het geheim. Het had ook op haar gedrukt. Die druk was weggevallen.

Nu zijn geheim op straat lag, nu iedereen ermee aan de haal ging, kon ze hem niet langer beschermen en leek hij voor haar een andere man. Het was alsof ze van groter afstand naar hem keek en zag wat anderen zagen. Een grote, donkere en ondanks zijn mondaine manieren nog altijd wat boerse man, zeer aanwezig, ook als hij niets zei en roerloos zat te kijken.

In die man school een moordenaar. Ze had het nooit eerder zo objectief geconstateerd. Maar tegelijk was en bleef hij Maris, een man die zich van anderen onderscheidde door het raadsel van zijn talent, jarenlang haar geliefde, de man die zijn hand zo zacht en verleidelijk in haar haren schoof dat er een tinteling langs haar ruggengraat liep.’