Bij Flow lezen we graag. In deze blogserie vertellen redactieleden wat ze van een bepaald boek vonden. Deze keer: coördinerend eindredacteur Marije van der Haar over Open water van Caleb Azumah Nelson.
Toen ik hoorde dat boekencurator Corina een online leesclub zou organiseren over dit boek, meldde ik me meteen aan. Het stond al hoog op mijn lijstje, en zo’n uitwisseling is dan een extra zetje om het boek boven op mijn (immer hoger wordende) stapel te leggen.
Hier gaat het over
De wegen van een jonge (naamloze) fotograaf en danseres kruizen elkaar in een pub in Londen. Het lijkt een vluchtige ontmoeting, maar het is er een die hun levens zal veranderen. Er ontwikkelt zich een voorzichtige vriendschap en daarna worden ze geliefden.
De twee herkennen veel bij elkaar: allebei zijn ze Zwart en ervaren ze hoe het is om bekeken te worden maar niet gezien, om constant op je hoede te zijn – zelfs als je onschuldig over straat loopt. De demonen in hun leven drijven hen naar elkaar toe maar ook uit elkaar. ‘Soms doet het pijn om ons te zijn. Weet je wel?’
Dit vond ik ervan
Het is een dun boek (187 pagina’s), maar er zit zó veel in. De stijl is prachtig, poëtisch. Heel bijzonder is ook dat de schrijver voor de je-vorm heeft gekozen, iets wat ik zelden tegenkom. Het maakt de woorden nog indringender: er lijkt een soort alwetende verteller te zijn die venijnig dicht onder je huid kruipt.
Het is geen boek dat je achter elkaar doorleest: niet alleen onderstreepte ik veel zinnen, ook maakten sommige passages zo veel indruk op me dat ik er even van moest bijkomen.
Het verhaal deed me voelen hoe mooi het leven kan zijn, maar ook hoe oneerlijk en hard. Iemand schreef op Goodreads: ‘This book makes me thankful that I’m a reader.’ Dat herken ik. Soms komen er van die boeken voorbij die je doen beseffen hoe bijzonder het is dat je mág lezen, dat iemand die wonderschone zinnen voor je opschrijft, dat ze je inzichten mogen geven en je leven verrijken.
Deze zinnen raakten me
- ‘Het is zomer nu en je verlangt naar een simpeler bestaan. Je wilt lezen. Je wilt schrijven. Je wilt met vreemden afspreken om te gaan eten, en niet nog een drankje aan de bar afslaan. Je wilt dansen. Je wilt je in een of andere kelder bevinden, losse nek, je hoofd deinen terwijl een groep muzikanten speelt, niet omdat het hoeft maar omdat het moet van henzelf. (…) Je verheugt je erop zó hard te lachen dat je borst er pijn van doet en je je licht in je hoofd voelt. Je verheugt je op de geborgenheid van plezier. Je verheugt je erop de existentiële angst die jou kwelt te vergeten, de angst die je borst omklemt, die steekt in je linkerzij, als is het maar voor even. Je verheugt je erop te vergeten dat je misschien niet ongedeerd terugkomt als je het huis verlaat. Je verheugt je op vrijheid, ook al is die vluchtig, ook al duurt die misschien niet lang. Je verheugt je.’
Meer lezen
- Flow leest: Wolkenstad van Anthony Doerr.
- Flow leest: ’t Hooge nest van Roxane van Iperen.
- Even wegdromen: zeven keer inspiratie voor een thuisbibliotheek.
Tekst en fotografie Marije van der Haar
