Dorine op de typemachine: ‘Dichten maakt de weg vrij voor nieuwe dromen’

Dorine Kole schrijft sinds een tijdje haar gedachten in gedichten op een oude typemachine.

“Sinds een tijdje schrijf ik gedichten. Ik begon voorzichtig, probeerde wat uit. Maar toen ik een poëziewedstrijd won, werkte dat zo motiverend dat ik ermee verderging. Dichten maakt de weg vrij voor nieuwe dromen, nieuwe inspiratie. Ik typ mijn gedichten uit op een oude typemachine die nog bij mijn ouders op zolder stond. Daarna zet ik ze op Instagram.”

Hoe kwam het dichten op je pad?

“Toen ik een dierbare verloor, wist ik niet wat ik daarmee aan moest. Ik wilde mijn gedachten ordenen, maar hoe? Een dagboek werkte niet – ik wilde alles te mooi opschrijven. Maar het schrijven op zich beviel, en in dichtvorm lukte het om te komen tot wat ik voelde. Inmiddels gaan mijn gedichten over allerlei dingen. Soms over een feestje waar ik het gemis voel van iemand die er niet meer is, de andere keer over iets als madeliefjes in schoenen.”

Je illustreert ook. Wat biedt taal jou extra?

“Bij illustreren maak ik wat ik maak, zonder na te denken over wat dat bij iemand oproept. Schrijven doe ik vanuit mijn hart, en gaat daarom veel meer over verbinding, een confrontatie met jezelf en wie het leest. Woorden zijn rauwer dan beeld, onomkeerbaar, je kunt ze niet weerleggen. Aan beeld kun je veel meer je eigen invulling geven, maar taal stáát echt. Mijn droom is om ooit een gedichtenbundel te maken met eigen illustraties, en zo mijn twee passies samen te brengen. A girl’s gotta dream.”

Hoe is het om je werk zo te delen?

“Superspannend. Met ieder creatief werk laat je iets van jezelf zien, maar gedichten zijn wel extra spannend, vind ik. Mijn illustraties mag je mooi vinden of niet, dat maakt me niks uit. Maar wat ik schrijf, is wat ik voel – dus dan gaat zo’n oordeel over mij. Ik deel er een nieuw stukje van mezelf mee met de wereld.”

Hoe maak je daarin keuzes?

“Ik ben nog zoekende, ook wat betreft mijn spieraandoening. Die hield ik tot nu toe bewust buiten beeld; ik vind ’m simpelweg niet relevant voor wat ik maak. Taal geeft me juist zo veel ruimte, ik wil mezelf niet terugbrengen tot dat ene feit. Aan de andere kant is die aandoening ook een deel van mij, dus ik zoek nog hoe ik mezelf meer kan laten zien én die ruimte kan houden. Schrijvend delen is een mooi middel voor de zoektocht naar de juiste balans daarin.”