Caroline herleest 'Burn-out dagboek' keer op keer: 'Het einde is zo herkenbaar'

Caroline Buijs is creative managing editor van Flow en heeft contact met illustratoren over de hele wereld én een creatieve blik. Ze weet als geen ander: iets met je handen maken, geeft rust in je hoofd. Deze keer: het Burn-out dagboek keer op keer lezen.

Er is een graphic novel die ik steeds weer herlees: het Burn-out dagboek van Maaike Hartjes. Niet alleen omdat het boek me eraan herinnert stresssignalen serieus te nemen, maar ook omdat ik het einde zo mooi en herkenbaar vind: ‘Ik dacht dat ik last had van perfectionisme, maar eigenlijk was ’t angst. De angst dat minder dan perfect niet goed genoeg was.’ Met veel vallen en opstaan leert Hartjes uiteindelijk dat goed genoeg ook écht goed genoeg is.

Daarnaast blader ik het boek steeds weer door omdat ik in haar collagestijl altijd wel iets ontdek wat me eerder niet was opgevallen. Er zitten zoveel soorten (restjes) papier in: bonnetjes, etiketten, snippers papier uit (ik denk) Japan en Zuid-Korea, kaartjes, tickets, postzegels (en leuk: ik zag ook blaadjes uit Flow Weekly). Plus natuurlijk masking tape, heel veel soorten maskingtape, want Hartjes heeft honderden rolletjes in huis (kijk maar op haar Instagram @maaike.hartjes).

Papier komt tot leven

En nu is er een half uur durende animatiefilm van Hartjes dagboek gemaakt waarin haar collages – bestaande uit vele honderden stukjes papier – in de film tot leven worden gewekt en dat is prachtig om te zien.

Zo is er bijvoorbeeld een scène waarin de golven van de zee in de vorm van strookjes gescheurd papier het strand oprollen. Het papier in de film is deels met de hand getekend, altijd met de hand verfrommeld en gescheurd, op de computer over elkaar geschoven en gecombineerd met tekeningen tot een collage.

Dat strenge stemmetje in je hoofd

Het verhaal uit het boek is voor de film veranderd in een verhaal over illustrator Maya, die net als de echte Maaike worstelt met te veel dingen willen doen en ze te goed willen doen. Het strenge stemmetje in je hoofd dat je zowel kan aansporen als bang maken, dook al als een duiveltje op in het Burn-out dagboek. Maar in de animatie heeft het een grotere rol gekregen als de ‘Little Dictator’.

Ze motiveert Maya om door te zetten, maar duwt haar ook over haar eigen grenzen heen. Er zit een mooie scène in de film waarin Maya uitgeteld op een bankje in het park zit en er allerlei personen voorbijwandelen die óók zo’n interne kritische stem hebben – er loopt zelfs een hondje langs met een kritisch ‘blafje’. Op een of andere manier biedt dat het besef dat je niet de enige bent met een strenge interne stem, troost.