Welke boeken die we het afgelopen jaar lazen, zijn ons het meest bijgebleven? We delen de favorieten van de Flow-redactie. Dit is de top 5 van Jolanda, managing editor van Flow.

Olive Kitteridge – Elizabeth Strout

“Het was een jaar waarin ik meer tijd had en nam om te lezen. Een jaar ook waarin ik nieuwe schrijvers ontdekte (waarom had ik nooit eerder iets van Colm Tóibín of Haruki Murakami gelezen?!) van wie ik vaak meteen meerdere titels las. Zo stuitte ik via collega’s op het mooie Ik heet Lucy Barton van de Amerikaanse Elizabeth Strout, ging ik meteen door met The Burgess boys en las ik daarna het verslavende Olive Kitteridge. In dertien schijnbaar losse verhalen staat de gepensioneerde wiskundelerares Olive Kitteridge centraal. Alle verhalen samen geven een beeld van haar leven en de mensen om haar heen in een lieflijk plaatsje aan de Amerikaanse oostkust. Als serie verfilmd, ontdekte ik, de dvd ligt klaar.” (Olympus)

Kleine brandjes overal – Celeste Ng

“De Amerikaanse Celeste Ng schrijft over families. En vooral over dat wat meestal ongezegd en verborgen blijft. Kleine brandjes overal speelt in Shaker Heights, een stad opgezet volgens een ideaalmodel (het blijkt echt te bestaan, Ng is er opgegroeid). Centraal staan het gezin Richardson met kinderen Trip, Lexie, Moody en Izzy, en hun huishoudster Mia en haar dochter Pearl. Op de eerste pagina al staat het huis van de Richardsons in lichterlaaie (nog maar een van de ‘brandjes’ waar de titel naar verwijst). Een actie van Izzy, vermoeden haar broers en zus. Of dat klopt en hoe het allemaal zover heeft kunnen komen, daar kom je gaandeweg achter. Een fantastisch boek waarin alles steeds anders blijkt dan gedacht. Meteen daarna las ik Celeste Ng’s debuut, Wat ik je nooit heb gezegd, dat begint met de verdwijning van een 16-jarig heel gewoon meisje uit een heel gewoon gezin.” (Signatuur)

De dag van de doden – Nicci French

“Dankzij het echtpaar Nicci Gerrard en Sean French, die samen schrijven als Nicci French, ben ik jaren geleden thrillers gaan lezen. De boeken zitten slim in elkaar, zijn goed geschreven en de personages zijn nooit vlak. Neem Frieda Klein, hoofdpersoon uit de achtdelige gelijknamige serie: zij is een psychoanalyticus met allerlei gekke en lieve trekken, en een bonte vriendengroep waar je je als lezer gaandeweg onderdeel van gaat voelen. Frieda wordt door de Londense politie ingeschakeld bij het oplossen van moorden en verdwijningen, en raakt daardoor in de greep van de levensgevaarlijke Dean Reeve. De dag van de doden is het slotdeel van de serie. Het is zo’n boek waarvan je al met heimwee de laatste pagina’s leest, omdat je weet dat je Frieda en haar vrienden gaat missen, en het Londen van haar – vaak nachtelijke – wandelingen.” (Ambo|Anthos)

Lees ook: Met een boek samenkomen in een café: probeer ‘slow reading’ eens

De moord op Commendatore (2 delen) – Haruki Murakami

“Hoewel veel mensen om me heen fan zijn van de Japanse Haruki Murakmi, had ik nooit iets van hem gelezen. Nadat ik in Japan had gereisd, werd ik extra nieuwsgierig en begon ik in zijn nieuwste boek, een project meer, zo’n duizend pagina’s in twee delen. In grote lijnen gaat het over een 36-jarige portretschilder die is gescheiden, Tokio heeft verlaten en tijdelijk op een huis in de bergen past van een bekende bejaarde schilder. Hij heeft een painter’s block dat uiteindelijk doorbroken wordt. Er gebeurt niet veel, maar tegelijkertijd van alles – en soms is dat heel bizar. Beetje vaag? Toch is dit echt een aanrader. Het verhaal, de setting, de beschrijvingen en de dialogen, alles beviel me en had bovendien een heel rustgevende uitwerking. Prachtig vertaald door Elbrich Fennema en Luk Van Haute.” (Atlas Contact)

Dagelijks werk – Renate Dorrestein

“Dit was ook het jaar waarin schrijver Renate Dorrestein overleed, pas 64 jaar. Ze was een rasverteller met een geheel eigen kijk op de mensheid. Na haar dood verscheen dit boek met teksten die ze tijdens haar ziekte bij het opruimen verzamelde. In haar inleiding schrijft ze: ‘En pal onder mijn neus bevonden zich alle ingrediënten voor een zelfportret – of voor een literaire autobiografie. Voor een boek zoals ik in elk geval nog nooit eerder had geschreven. Een boek over mijn dilemma’s en mijn oplossingen, over de afslagen die ik welbewust nam en de afslagen die ik stom genoeg miste. Een boek dat zou laten zien hoe ik de schrijfster werd die ik nu ben.’ Het is een boek waarin je de originaliteit, de scherpte en de humor van Renate Dorrestein terugvindt, om met veel plezier en bewondering te lezen.” (Podium)