Flow leest: Buitenleven van Nina Polak

Bij Flow lezen we graag. In deze blogserie vertellen redactieleden wat ze van een bepaald boek vonden. Deze keer: coördinerend eindredacteur Marije van der Haar over Buitenleven van Nina Polak.

Al jaren had ik een ongelezen boek van Nina Polak in de kast staan (Gebrek is een groot woord) waar ik nieuwsgierig naar was, maar het kwam er niet van om erin te beginnen. Soms heb je dat. Toen ik hoorde over haar nieuwe boek was mijn interesse meteen gewekt. En deze keer begon ik bijna meteen te lezen nadat ik zwichtte bij de boekentafel.

Hier gaat het over

Een leven in de drukke stad met koffietentjes en wijnbars met natuurwijn, waar ‘verlangens voortdurend bevredigd en opnieuw gewekt worden’: steeds vaker vragen schrijver Rivka en basketbaltrainer Esse zich af of dat nog wel bij hen past. Ze kopen een karakteristiek woonhuis uit 1900 in Noord-Groningen en zijn vooral benieuwd: wat zal de stilte met hen doen?

Op dag één genieten ze na het opstaan nog samen euforisch van een koffie in eigen tuin, maar snel daarna ontstaan de eerste scheurtjes. Waar Esse voelt dat dit haar plek is, durft Rivka eigenlijk niet toe te geven dat de grote leegte niets voor haar is. Aan het bureau in de opgeknapte schuur krijgt ze geen letter op papier – zeker niet als het Pieterpad pal voor het raam langs blijkt te lopen. Als ook nog de bekende tv-psychiater en zelfhulpboekenschrijver Eva Alta ten tonele verschijnt, wordt de idylle een snelkookpan.

Dit vond ik ervan

Allereerst staat het thema van dit boek dicht bij me: ook ik maakte drie jaar geleden de switch van stad naar platteland. Zowel Rivka’s worsteling als Esses gevoel van thuiskomen herken ik. Mooi hoe in dit boek dat (onuitgesproken) knagende gevoel steeds verder doorsijpelt, tot de boel uiteindelijk escaleert. Zonder te veel te willen verklappen: meteen in het begin wordt duidelijk dat het avontuur niet is gegaan zoals de twee het voor ogen hadden. En al snel raak je als lezer zo verstrikt in de netten van dit verhaal, dat je alleen maar wilt doorlezen tot het moment dat die zeepbel uit elkaar spat.

Ook heel raak vind ik de tijdgeest die Nina Polak beschrijft. Soms moest ik daar hardop om lachen, soms ook voelde ik me een beetje beschaamd: ai, zo gaat dat inderdaad. En daar hou ik wel van: een boek mag wringen en je aanzetten tot verder nadenken en reflecteren.

Deze zinnen raakten me

‘(…) Rivka kon inmiddels zo’n vijftig boomsoorten van elkaar onderscheiden. Het deed de wereld uitdijen, dat iets wat vroeger één naam had – boom – zich ineens in talloze welluidende categorieën vertakte. Populieren, cipressen, kornoeljes, wat had ze al die tijd zonder die woorden gedaan?’
‘Ik woon op het platteland, deelde ze zichzelf mee. Is dit het? Is dit goed? Het is te vroeg. Dit wordt goed, als je kop kalmeert.’
‘Esse kon erin en eruit stappen, maar het liet haar nooit onaangedaan, de gestolde sfeer, de geur van haar oude spullen, zowel vertrouwd als vreemd geworden – een bureau vol uitgedroogde gummen, schriften, schoolagenda’s, die nog sporen droegen van een dertienjarige, haar tekeningetjes, haar handschrift, haar gepulk aan hoekjes van pagina’s. Spullen waaraan rouw kleefde, en daarmee nog iets van haar moeder.’