Welke boeken die we het afgelopen jaar lazen, zijn ons het meest bijgebleven? We delen de favorieten van de Flow-redactie. Deze keer de zes van online editor Bente.
Moby Dick – Herman Melville
“Ik kreeg dit boek twee jaar geleden cadeau en was meteen weg van het omslag. Het is op zo’n manier in leer gebonden dat het heel oud lijkt, inclusief lintje, en het is het mooist uitziende boek dat ik bezit. Toch kwam ik er niet aan toe. Omdat ik bang was dat het te ingewikkeld zou zijn misschien. Deze herfst pakte ik het in een rebelse bui op en las het eerste hoofdstuk. Vanaf dat moment heb ik het niet meer weggelegd. Het is zelfs het eerste boek waarin ik mooie zinnen heb onderstreept met potlood, iets wat ik eerst nooit zou doen.” (Singel Uitgeverijen)
Ik ben Eleanor Oliphant – Gail Honeyman
“Soms laat een boek je twee tegenstrijdige emoties voelen. Verdriet, om de pijn van hoofdpersoon Eleanor die ze zelf niet eens meer lijkt te voelen. Maar ook blijdschap, wanneer je als lezer ziet dat ze langzaam opbloeit en van zichzelf en het leven leert houden. Dat zijn vaak de beste boeken.” (Cargo)
Lampje – Annet Schaap
“Annet Schaap ken je misschien van haar illustraties, maar nu heeft ze ook zelf een kinderboek geschreven. Ik besloot het te lezen en was na de eerste hoofdstukken al fan. Het verhaal heeft iets weg van een sprookje en er zitten mooie lessen in. Daardoor is het niet alleen leuk voor kinderen, maar ook voor de wat oudere lezer.” (Querido Kinderboeken)
*In Flow 7 vind je een interview met Annet Schaap.
De herontdekking van het lichaam – Bregje Hofstede
“Ik las dit boek over het krijgen van een burn-out en het herstellen daarvan toen ik er zelf middenin zat. Kunsthistoricus en schrijver Bregje Hofstede gaat vooral in op het lichaam, en hoe het kan dat je je daar vervreemd van kan voelen. Ik vond haar woorden herkenbaar en daardoor ook geruststellend, en heb nog geregeld in het boek gebladerd om passages terug te lezen.” (Cossee)
Schildpadden tot in het oneindige – John Green
“Ik ben altijd al fan geweest van de boeken van John Green, en dat geldt ook voor zijn nieuwste. Hoofdpersoon Aza worstelt met een dwangstoornis en verdrinkt soms in haar eigen angstige gedachten. En dat is meteen waarom ik dit boek zo goed vind: de herkenbaarheid ervan. John Green gaat taboes niet uit de weg en schrijft over onderwerpen waar weinig over gesproken wordt. Door boeken als deze besef je weer dat er meer mensen zijn die worstelen met het leven, en dat je normaler bent dan je misschien denkt.” (Gottmer)
Wat het hart verwoest – John Boyne
“De jongen in de gestreepte pyjama van John Boyne ben ik nooit vergeten, en daarom was ik benieuwd naar ander werk van hem. Wat het hart verwoest is totaal anders dan zijn bekendste titel, maar toch net zo mooi. De karakters voelden levensecht en hoewel het boek meer dan zeshonderd pagina’s telt, is het me nooit gaan vervelen. Sterker nog: dit verhaal had voor mij het dubbele aantal bladzijden mogen hebben.” (J.M. Meulenhoff)
Fotogafie Unsplash.com / Annie Spratt
