Caroline las het boek van Aaf: dit leerde ze over het 'grote nakauwen'

Creative managing editor van Flow Caroline Buijs heeft weleens last van ‘nakauwen’: ergens oeverloos over blijven malen. Totdat ze het boek van schrijver en columnist Aaf Brandt Corstius las: ‘Gun iedere kabouter zijn eigen muts’. Daar haalde ze wat handige levenslessen uit.

Pasgeleden liep ik na een verjaardagsetentje naar huis, en ja hoor, daar kwam het al opzetten: het ‘grote nakauwen’ over wat er die avond was gebeurd. Ik had tijdens het diner toevallig naast een schrijver gezeten en ik had meteen uitgeroepen dat ik bijna al z’n boeken had gelezen en groot fan van hem was. Waarna ik dus na afloop van dat etentje ineens zelfverwijtend was gaan denken: dat zég je toch niet meteen?

Zeurende gedachten

Was dat niet heel ongemakkelijk voor hem? Had hij nou over mijn opmerking heen gepraat of niet? En boog ie zich daarna niet veel vaker naar zijn rechterbuurman in plaats van met mij te praten? (Er waren nogal wat glazen wijn doorheen gegaan, dus ik kon het me allemaal niet meer heel helder voor de geest halen.) Ook ’s nachts werd ik er natuurlijk wakker van en vervolgens zeurde het allemaal nog lekker anderhalve dag door.

Het boek van Aaf

Gelukkig las ik kort daarna het nieuwe boek van Aaf – ‘onze’ columnist – met de geweldige titel Gun iedere kabouter zijn eigen muts. Een boek vol levenslessen waarvan je niet wist dat je ze nodig had, en die deels in Flow hebben gestaan – dus alles in die fijne herkenbare en humorvolle Aaf-stijl geschreven. Een van die lessen heeft als titel ‘De elfuurregel’.

De elfuurregel

Wat houdt die in? Aaf schrijft: ‘Je kunt met jezelf een interne deadline afspreken voor het nakauwen. (…) Als je zegt: dit mag tot morgenochtend elf uur (of tien uur, je mag heus zelf de tijd bepalen), dan heb je een afgebakende nakauwperiode en kun je het daarna opgelucht terzijde schuiven.’ Dat hielp. Net als de les: ‘Je kunt maar beter iets leuks aantrekken’, omdat ik nogal eens de neiging heb nieuwe kleren ‘voor mooi’ te bewaren (‘zondagse kleren’, noemde mijn moeder dat vroeger).

Ook mooi (en zo waar): ‘Het is ouder worden of doodgaan.’ Aaf: ‘Rimpels krijgen, grijze haren, knieën die kraken, oogleden die overhangen. Je mag dat allemaal meemaken omdat je nog leeft. Je bent niet dood, je wordt steeds ouder. En daar mag je blij mee zijn.’

Benieuwd naar levenslessen waarvan je niet wist dat je ze nodig had? Koop hier het boek van Aaf.