6 boeken om uit je leesdip te komen

Wat als je niet weet wat je volgende boek wordt of het lezen even niet lukt? Flow’s Marije raadt vijf boeken aan die ze pas geleden las of luisterde – en geeft een bonustip.

De meisjes – Emma Cline

Het is de zomer van 1969. Na de scheiding van haar ouders woont Evie (14) alleen met haar moeder, die weinig oog voor haar heeft. Evie vindt haar leven maar saai en brengt eigenlijk het grootste deel van haar tijd door met wachten. Alles verandert wanneer ze de vijf jaar oudere Suzanne ontmoet, die precies de dingen durft waar Evie van droomt en in een afgelegen commune woont onder leiding van de zweverige Russell. Al snel sluit Evie zich bij Suzanne en de anderen aan, terwijl haar moeder van niets weet. De momenten van pure euforie en voelen dat er niets klopt – maar het tegelijkertijd niet wíllen weten – wisselen elkaar in snel tempo af, totdat de gebeurtenissen een triest dieptepunt bereiken. De volwassen Evie blikt terug op deze tumultueuze tijd. Hoe kon het zo ver komen en wat voor invloed heeft die ene zomer nog steeds op haar leven?

De meisjes (Lebowski, vertaling Tjadine Stheeman)

Citaat: ‘Ik deed een dochter na, ik speelde een dochter. Ik vond het een spannend idee dat ik informatie voor haar achterhield, dat ik loog elke keer dat ik naar haar keek of iets tegen haar zei. De avond met Russell, de ranch, de geheime plek die ik voor mezelf hield. Zij mocht het omhulsel van mijn oude leven hebben, alle verdroogde restjes.’

Gesprekken met opa – Raoul de Jong

Met Jaguarman bracht Raoul de Jong in 2020 een ode aan zijn Surinaamse vader, die hij pas op zijn 28e voor het eerst ontmoette. Tijdens het schrijfproces ging het steeds slechter met zijn Nederlandse opa Ep, die al zijn hele leven belangrijk voor hem is. Opa woont in een verzorgingshuis en wordt steeds vergeetachtiger. Raoul besluit met hem in gesprek te gaan nu het nog kan, en zijn columns die hij erover schreef voor NRC zijn nu gebundeld. De twee praten over het leven op het Groningse platteland, opa’s keuze om geen boer te worden en zijn liefde voor oma – zonder zich uit te drukken in lyrische bewoordingen. Heel simpel eigenlijk en daarom zo bijzonder. Ik luisterde dit boek, dat door Raoul zelf is ingesproken. Je hoort de emotie in zijn stem en daardoor komen het verhaal en de band die opa en hij hadden nog meer binnen.

Gesprekken met opa (De Bezige Bij)

Citaat: ‘Om de zo veel dagen bel ik met opa. Hij wordt steeds vergeetachtiger, zoals iedereen bij aanvang van de column al vreesde. Toen we met de column begonnen, vergat opa soms in welk jaar we leefden. Inmiddels vergeet hij soms ook bij welke dochter ik hoor. Het mooie is hoe weinig dat uitmaakt voor onze gesprekken.’

De wonderbare reis van Nils Holgersson – Selma Lagerlöf

Altijd fijn als het lezen even niet zo lekker gaat: een kinderboek herlezen waar je warme herinneringen aan hebt. Het boek over Nils heb ik vroeger verslonden, de Zweedse jongen die graag dieren plaagt en op een dag voor straf zo klein wordt als een kabouter – waarna hij met de wilde ganzen op reis gaat op de rug van de tamme gans Mårten. Er was ook een tekenfilm van op vrijdagavond, waar ik elke week weer naar uitkeek (met dat liedje: ‘Nils Holgersóóóón, vliegt op een gans naar de zon’). Sinds drie jaar staat dit stukje van mijn jeugd in mijn boekenkast: een hervertelling van Bette Westra met prachtige, paginagrote illustraties van Martijn van der Linden. Met voorin een uitleg over waarom Selma Lagerlöf het boek in 1906 schreef (als aardrijkskundeboek over Zweden) en de uitspraak van Zweedse woorden. En wat is gebleven: de mooie levenslessen die ze in het boek verwerkte.

De wonderbare reis van Nils Holgersson (Gottmer, opnieuw verteld door Bette Westra)

Citaat: ‘Weer riep Akka iets wat Nils niet verstond. Zou hij, nu hij geen kabouter meer was, hun taal niet meer begrijpen? Dan kon hij roepen wat hij wilde, maar dan verstonden ze hem waarschijnlijk ook niet meer. Dan zouden ze vertrekken zonder dat hij afscheid van ze kon nemen. (…) We zijn voor altijd vrienden, dacht Nils. En vrienden hebben geen taal nodig om elkaar te begrijpen.’

De laatste witte man – Mohsin Hamid

Eerder schreef ik over Exit west, het boek van Mohsin Hamid dat enorm veel indruk op me maakte. Ook De laatste witte man is een verhaal dat nasuddert in mijn hoofd. Op een ochtend wordt Anders wakker en is er iets raars aan de hand: zijn huid is niet meer wit maar zwart. Al snel blijkt dat bij steeds meer witte mensen door het hele land hetzelfde gebeurt. En dat maakt heel wat los. Sommigen geloven in complotten en denken dat het einde van de wereld nabij is, anderen proberen zo normaal mogelijk te doen tegen hun vriend/zoon/buurvrouw die ineens niet meer vertrouwd voelt – en ergens ook wel. Mohsin Hamid werd geboren in Pakistan, woonde als kind zes jaar in Amerika en vestigde zich er op zijn achttiende definitief. Hij kwam op het idee voor dit boek doordat hij na 9/11 ineens anders werd bekeken: op vliegvelden werd hij eruit gepikt en in de bus gingen mensen ergens anders zitten. Dit verhaal laat je nadenken over de vraag wat identiteit nou eigenlijk is en hoe wij ons daartoe verhouden. Het is geschreven in veel lange zinnen met komma’s ertussen, die een cadans vormen waaruit je als lezer geen uitweg vindt – en die mijn aandacht vasthield van het eerste tot het laatste woord.

De laatste witte man (De Bezige Bij, vertaling Saskia van der Lingen)

Citaat: ‘(…) en toen zei Anders dat hij niet wist of hij nog wel dezelfde persoon was, in het begin had hij gemeend dat onder de oppervlakte het nog steeds hijzelf was, wie kon het anders zijn, maar zo simpel was het niet, en de manier waarop mensen zich tegen je gedragen, die verandert hoe je bent, wie je bent (…)’

Jonge vrouw in blauw bij avondlicht – Alena Schröder

Hannah heeft een goede band met haar oma Evelyn van 95, maar er hangt ook altijd een waas van geheimzinnigheid om haar heen. Op een dag ligt in oma’s kamer een brief van een Israëlisch advocatenkantoor: Evelyn blijkt de enige erfgenaam te zijn van kunst die in de Tweede Oorlog geroofd is van (verre) familie. Ze wil er niets mee te maken hebben, haar kleindochter moet zich maar gaan bezighouden met ‘al die oude toestanden’. Dit is het begin van een zoektocht die over veel meer gaat dan alleen de schilderijenroof. Het verhaal van Evelyns moeder Senta in het verleden – die zonder haar dochter een nieuw leven begon in Berlijn als journalist – wordt afgewisseld met dat van Hannahs wereld anno nu in Berlijn, waar ze werkt aan een proefschrift dat maar niet opschiet, zich vastklampt aan een soort van affaire met haar promotor en vaak een leegte in zichzelf voelt. Het verhaal wisselt vaak van perspectief, waardoor je als lezer steeds meer puzzelstukjes ontrafelt.

Jonge vrouw in blauw bij avondlicht (Signatuur, vertaling Lucienne Pruijs)

Citaat: ‘Geen idee hoe dat moet, moeder, dacht Senta bij zichzelf. Het liefst was ze gewoon voorgoed in deze trein blijven zitten, dan kon je niets verkeerds doen en misschien was dat goed genoeg.’

Bonustip

Morgen en morgen en morgen – Gabrielle Zevin

Soms zijn er van die boeken die je gewoon móét hebben. Al maanden keek ik uit naar dit young adult-boek: niet alleen vanwege het blijmakende omslag, maar ook omdat bookstagrammers (die het in het Engels lazen) er jubelend over schreven. Heel in het kort het verhaal: Sadie en Sem ontmoeten elkaar voor het eerst rond hun elfde in de gameroom van een kinderziekenhuis in Los Angeles – en voor de tweede keer in hun eerste jaar op Harvard.Ze gaan samen gamedesigns ontwerpen en hebben zo veel succes dat ze een soort supersterren worden. Een verhaal over de perfecte wereld die Sadie en Sem creëren en de imperfecte wereld waarin ze leven.