5 boekentips van acteur en schrijver Maike Meijer

Ze zou heel graag zo’n moeder willen zijn die ’s avonds op de bank zit met een goed boek en een pot thee. “Helaas, dat ben ik niet,” zegt Maike Meijer. Ze leest wel, maar ’s avonds in bed, en van alles door elkaar: de ene avond een stukje in het ene boek, de volgende in het andere. Maar welke boeken zijn haar altijd bijgebleven?

1. Van je familie moet je het hebben – David Sedaris

“Als ik het even niet meer weet met schrijven, ga ik tien pagina’s Sedaris lezen. Van je familie moet je het hebben gaat, zoals al zijn boeken, over zijn jeugd en zijn vreemde familie, waarover hij briljant schrijft: zijn vader is een totale potentaat, vol vreselijke rechtse ideeën. Zijn ene zus die uit het leven stapte, zijn andere zus op wie hij dol is – hij heeft zo veel geweldige en schrijnende anekdotes over deze mensen. En alles is zo puntig en over de top geschreven, heerlijk. Eigenlijk vind ik al zijn boeken goed – alleen Happy-go-lucky, zijn laatste, viel een beetje tegen. Sedaris is een rijkaard met veel huizen en dure Picasso’s aan de muur geworden. Minder grappig, wat mij betreft. Het schuurt minder. Ik heb dat laatste boek in het Engels gelezen, maar voor alle zekerheid ga ik het nog een keer in het Nederlands proberen. Misschien is mijn Engels niet goed genoeg om de finesses op te pikken. Ik ben zo’n grote fan van Sedaris dat ik hem graag een tweede kans geef.”

2. Beminde – Toni Morrison

“Op het eerste gezicht is dit helemaal niks voor mij, want hiermee heb je dus zo’n serieuze Harry te pakken. Maar ik was al lang van plan om over slavernij te lezen omdat ik daar zo weinig van wist. Toen Toni Morrison in 2019 overleed, nam ik me voor om in haar werk te duiken. Onlangs kwam het er dan eindelijk van. Ik heb Beminde in één keer uitgelezen. Morrison beschrijft de hel van binnenuit. Je vóélt waarom die slavernij tot op de dag van vandaag doorspeelt, via haar personages én door het verhaal. Dat een vrouw haar eigen kind ombrengt zodat het aan de slavernij kan ontkomen… Dat is zo goed bedacht om die tragedie inzichtelijk te maken. En de roman is ook nog eens erg mooi geschreven. Ik begrijp goed dat dit een klassieker is. Ik heb erom gehuild.”

3. Toewijdingen – Bernard Dewulf

“Dit boek haalde me een paar jaar geleden uit mijn burn-out. Ik kreeg het van een vriendin en dacht: laat ik het maar lezen, ik zat toch alleen maar op de bank. Ik werd er totaal door gegrepen. Toewijdingen leerde me hoe je naar moderne kunst kunt kijken. Daardoor werd mijn liefde aangewakkerd, ben ik kunst gaan verzamelen en kwam ik via de Young Collectors Circle bij mensen terecht met wie ik het erover kon hebben. Allemaal dankzij dit boek. Dewulf schrijft heel teder en liefdevol over kunst en kunstenaars. Hij hopt van Munch naar Bonnard en dan weer naar Vuillard en Bacon. Kunst waarvan ik eerst dacht: tja, een schilderij met een vlek en een stip, ben ik door Dewulfs stukken beter gaan begrijpen. Zijn manier van kijken zet een raam open in je hoofd. Dat had ik toen nodig. Ik pak het boek nog regelmatig op.”

4. How to be a woman – Caitlin Moran

“Vrouwen en humor, het is een geliefd onderwerp. Ik lees met name graag Amerikaanse en Engelse comédiennes. De boeken van Amy Schumer en Tina Fey heb ik verslonden. Zij zijn allebei zo geestig over hun sores met hun uitgerekte lijven. Dat schaamteloze spreekt me aan. How to be a woman van de Britse Caitlin Moran is ook heel erg goed en grappig. Ze schrijft over het ‘milieubewuste, uitputtende prille moederschap’ en waar ze allemaal toe in staat zou zijn om haar kind zestig seconden minder lang te laten huilen. Moran is net als ik erg van de overdrijving. How to be a woman is een soort baarmoeder geweest voor mijn boek Wen er maar aan. Toen ik het las, dacht ik: zo kan het ook. Dat ga ik ook proberen.”

5. Reis naar het einde van de nacht – L.F. Céline

“Dit boek was een eyeopener toen ik het op mijn achttiende las. De vorm is zo bijzonder. Céline schrijft in heel korte zinnen over oorlog, in dit geval de Eerste Wereldoorlog. Het is nu helaas weer heel actueel. Nu ik erin blader, schiet ik meteen vol als ik zijn beeldende beschrijving lees van hoe hij als doodsbange achttienjarige op het slagveld stond tussen aan flarden geschoten andere jongens, terwijl de kogels over z’n hoofd suisden. Je voelt meteen hoe verschrikkelijk oorlog is en hoe erg het is dat kinderen ernaartoe worden gestuurd. Pas later hoorde ik dat Céline een enorme antisemiet was. Hij is er na de oorlog zelfs voor veroordeeld. Dat maakt het lastiger om nog enthousiast te zijn over dit boek. Maar ik blijf jaloers op de schrijfstijl. Die directheid, alsof hij gewoon opschrijft wat hij denkt, heeft me erg geïnspireerd.”