Online editor Bente van de Wouw komt in een wereld van extraverten uit de kast als introvert en schrijft erover (met een knipoog). Deze keer: sociale afspraken (en hoe ze te vermijden).
“Zullen we binnenkort wat drinken?”
“Heb je zin om naar dat feestje te gaan?”
“Wat doe je zaterdagavond?”
Vuur een van deze vragen op me af en er gebeurt iets interessants bij mij vanbinnen. Alarmbellen beginnen te rinkelen, rode zwaailichten gaan aan en ergens in mijn hoofd lijkt een poppetje te zitten dat met z’n handen in het haar alleen nog maar NEE kan roepen. Lang verhaal kort: ik sla een klein beetje op tilt.
Daaruit kan ik concluderen dat ik dus niet zo van afspraken en dates en feestjes hou. Nogal bedrieglijk, want van de buitenkant zie je dat dus helemaal niet hè. Sterker nog: ik ben best sociaal. Ik maak praatjes met vreemden, lach lief naar mensen die ik tegenkom en ben (meestal) oprecht geïnteresseerd. Dat wekt dus misschien de indruk dat ik extravert ben en dat ik mijn hand niet omdraai voor een borreltje hier of een feestje daar. Schijn bedriegt, dat is duidelijk.
Doen alsof
Want mijn lijf geeft heel goed aan hoe de vork in de steel zit, door compleet over de rooie te gaan bij een simpele uitnodiging. Het is niet dat ik niet wil gaan (of eigenlijk is het dat wel), het is meer dat ik mijn batterij al voel leeglopen bij het idee van een sociaal uitje.
Over koetjes en kalfjes praten, schreeuwen om mezelf verstaanbaar te maken op een feestje, doen alsof ik het verschrikkelijk naar mijn zin heb met mensen die ook liever thuis zijn maar het net als ik niet durven te zeggen. Het kost me bakken met energie.
Een tijd geleden zei ik standaard ja op die uitnodigingen. Want ‘zo hoort het’ of ‘anders val je buiten de boot’ of ‘je maakt [vul hier een naam in] er zo blij mee’. Met als eindresultaat dat ik én een rotweekend had én een lege batterij. Prima voor de korte termijn, maar voor de lange termijn werkte dat niet. Al snel leerde ik het woordje ‘nee’, waar ik ook niet echt gelukkig van werd omdat ik – en nu niet schrikken – toch ook behoefte heb aan sociaal contact en connecties.
Ik kijk nog even of ik kan
Hoewel ik nog steeds zoekende ben naar de gulden middenweg, denk ik dat ik inmiddels een stukje dichterbij ben. In plaats van ja of nee, antwoord ik nu vaak: “Misschien.” Dan kijk ik in mijn agenda, check ik of ik er ruimte en energie voor heb en kom er daarna pas op terug. En wat ik ook heb ontdekt: je kunt ook een ander voorstel doen.
Want als het goed is, gaat het vrienden niet om de activiteit, maar om jou als persoon. En zo wordt een feestje in de stad een wandeling in het bos. Wordt een drankje in een druk café een etentje in een restaurant zonder harde muziek, wordt een hele dag winkelen een paar uur bijkletsen op een bankje in het park.
En dan zijn sociale afspraken eigenlijk helemaal niet meer zo erg, slaat mijn lichaam niet meer op tilt en laadt mijn batterij er zelfs van op. Het is soms even puzzelen, maar laat dat nou net de favoriete activiteit van de introvert zijn.
- Hier lees je ook de andere columns in deze serie van Bente.
- Nog meer artikelen over mental health lezen.
Tekst en fotografie Bente van de Wouw
Gepubliceerd op 16 november 2021, laatst bewerkt op 28 februari 2023
