Dagboek van een introvert #13: nee ik kom niet naar je feestje (en de kunst van grenzen aangeven)

Online editor Bente van de Wouw komt in een wereld van extraverten uit de kast als introvert en schrijft erover (met een knipoog). Deze keer: nee ik kom niet naar je feestje (en de kunst van grenzen aangeven).

Ken je die scène waarin Oprah naar het publiek wijst en zegt: ‘You get a car, and you get a car, and you get a car. Everybody gets a car!’ Ja, dat ben ik dus. Maar in plaats van strooien met auto’s, doe ik dat met ja’s. ‘Ja ik doe die opdracht voor je, ja ik werk graag over, ja ik kom naar je verjaardag ook al ben ik bij voorbaat al uitgeput, iedereen krijgt een ja van mij!’.

Ik ben een people pleaser, altijd al geweest. Ik weet nog dat ik op de basisschool verkering werd gevraagd door een jongen die ik he-le-maal niet leuk vond. Maar ik durfde geen nee te zeggen, want dat vond ik zo zielig. Resultaat? Ik jankend bij mijn moeder thuis, hyperventilerend in een zakje. Moest ik die jongen ook nog eens opbellen om te zeggen dat ik me bedacht had. Ik verdrietig, hij verdrietig. Dat ja en amen knikken begon dus al op vroege leeftijd.

Strontchagrijnig

Ik vind het nou eenmaal fijn om mensen blij te maken en het is vooral ook prettig om mensen niet teleur te stellen. Dat is op zich best een mooie eigenschap, mits je jezelf daarmee niet te kort doet. Want een ja voor een ander is soms een keiharde nee voor jezelf. Leuk dus, strooien met ‘is goed, doe ik’, maar het wordt minder leuk als je daardoor uitgeput en strontchagrijnig bent omdat je te veel hooi op je vork hebt genomen.

Vanaf het moment dat ik doorhad dat ik anders in elkaar zat dan de meesten (lees introvert en hoogsensitief) ben ik het anders gaan aanpakken. Wat een ander kan, hoef ik niet te kunnen. Waar een ander ja zou zeggen, mag ik gerust mijn hoofd van links naar rechts bewegen.

Nee, dank je

We zijn nou eenmaal niet hetzelfde, en het blijkt dat ik meer rust en reinheid nodig heb dan een ander. Mijn gulden regel: eerst bedenken of ík het wil, en dan pas aan de ander denken. Dat maakt van een ja soms een nee en daarmee stel ik af en toe mensen teleur, maar ik blijf daardoor wel overeind staan, en dat is me meer waard.

Ik ben inmiddels nee-knikker in training en ik moet zeggen dat het me steeds beter lukt om het woord over mijn lippen te krijgen. ‘Nee, ik kom niet naar je feestje, nee, ik wil niet naar de bioscoop vanavond, sorry, ik blijf liever thuis dit weekend’. Blijkt dat strooien met nee dankje’s lonender is dan gooien met ja’s. Mensen vinden het eigenlijk best prima. Waar Oprah kijken wel niet goed voor is.