Hoe trap je op de rem in een wereld die maar doorgaat? Online editor Bente zoekt het uit en schrijft erover.
Vlakbij mijn huis is een groot meer, omringd door duinen en bossen. Je kunt er zwemmen van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat en ook nog eens helemaal voor niets. Toch heb ik er in de drie jaar dat ik er dichtbij woon, nog nooit een duik in genomen.
Ik loop er langs tijdens mijn wandelingen door de duinen en heel soms sta ik er even stil, maar nooit in badpak. Dan kijk ik ietwat jaloers naar de mensen in het water en vraag ik me af waarom ik dat niet wat vaker doe, gewoon wat baantjes zwemmen in de vroege ochtend of in de zomeravonden na het werk.
Dat meer staat symbool voor alle rust die ik niét neem op een dag. Want hoewel ik echt wel mijn pauzemomentjes pak, gun ik mezelf die trip naar het meer vaak niet. Want te druk of te gehaast of andere dingen die voorgaan. Zodra ik de neiging heb om mijn fiets te pakken en te gaan, komt er altijd wel een maar in me op.
Op een doordeweekse ochtend zijn mijn excuses op en krijg ik het, welja, voor elkaar om op de fiets te springen met handdoek en bikini in tas. Het is nog vroeg als ik aankom, de eerste kinderen, vrij van school, zijn al in het water, maar verder is het rustig.
Het water is warm van de afgelopen zomerdagen en ik loop er langzaam in. Voordat ik begin met zwemmen en me verlies in het baantjes trekken, kijk ik nog even om me heen. Verdraaid, wat heb ik eigenlijk geluk. Dat zo’n mooie plek, zo dichtbij is. En dat ik er, ondanks al die excuses en ja-maar-en, uiteindelijk na drie jaar toch ben beland. Vertragen kost nou eenmaal tijd.
- Lees ook de andere columns van Bente over vertragen.
- Meer over vertragen vind je in onze special Het grote vertraagboek.
- Op haar Instagrampagina @tobehonestnl plaatst Bente haar illustraties met teksten over het eerlijke leven.
Tekst en illustratie Bente van de Wouw (@Tobehonestnl)
