Mexican Fiësta in Londen: binnenkijken in een feestelijk huis (+ 5 tips voor Londen)

Emily Johnson runt een keramiekfabriek en woont met zoon Jake in West-Londen. Was ze voorheen een minimalist, dit keer ging ze los met kleur: Mexican Fiësta, noemt ze het. Ze vertelt over haar huis en haar favoriete plekjes in Londen.

Hoe zou je je huis beschrijven?

“Het is een woning met vier slaapkamers in een levendige wijk in Londen, in de buurt van Notting Hill. Nou ja, niet echt in de buurt, maar wel in West-Londen. Daar houdt de vergelijking ook wel op – en dat bedoel ik als een compliment. Notting Hill is niet helemaal mijn ding namelijk, veel te privileged. Mensen blijven eindeloos in deze wijk wonen vanwege de creatieve sfeer en de geweldige speeltuinen.”

Woon je er al lang?

“In 2020 ben ik er ingetrokken. De vorige bewoners hadden een soort hal gemaakt, met een atrium. Bedoeld om licht binnen te laten, vrij zinloos in Londen. Daardoor moest ik de hele eerste verdieping aanpakken. Ik ben vervolgens helemaal losgegaan met kleur. Mexican Fiësta noem ik deze stijl. Het gaat erom dat het zonnig en vakantie-achtig voelt. Verder moet mijn huis fun uitstralen: je hoeft het leven niet te serieus te nemen. Het rare geval wil dat ik vroeger juist in een witte doos woonde, ja echt, ik was een totale minimalist. Vanwaar die omslag? Een combinatie van moederschap, covid en een midlifecrisis, vermoed ik. Soms sta ik op, kijk ik om me heen en denk: je bent gek. Maar I love it.”

Waar heb je een zwak voor?

“Voor dingen met een verhaal. Zo heb ik behang van Kit Kemp, met een soort magische tuin erop afgebeeld met gek fruit aan de bomen en bijzondere dieren. Een beetje Roald Dahl. Je blijft ernaar kijken en kunt er van alles bij fantaseren.”

Wat gaat nooit je huis uit?

“De dingen die vrienden en familie me cadeau deden. Ik ben een heel emotioneel persoon, ik hecht me snel aan spullen. Of mooie stenen die ik op het strand heb gevonden. Of boeken, die kan ik ook niet wegdoen. En souvenirs. Bijvoorbeeld die uit Japan, dat was een hemel van fijne dingen zoals mooi papier en keramiek. En natuurlijk de Nemo – de vis ja – van Fimo-klei die mijn moeder voor me heeft gemaakt voordat ze overleed. Ze was erg ziek en had afleiding nodig. Dat visje gaat nooit, nooit het huis uit.”

En hoe zit het met kunst?

“Hou ik van. Maar ik heb niet het budget om dingen in een galerie te kopen. Wel haal ik alle afgekeurde stukken in huis van onze familie­fabriek 1882 Ltd in Stoke-on-Trent. Ik ben alweer de vierde generatie en run het bedrijf, mijn vader is net met pensioen. Zo staat er op de eettafel een reusachtige vaas van aardewerk met een scheur erin. Die beleeft dan bij mij thuis een wedergeboorte: ik zet er gewoon takken met katjes in zonder water.”

Hoe ziet je weekend eruit?

“Als het kan, ga ik naar mijn huisje in Wales, in the middle of nowhere. Er is daar geen wifi. Het is er sowieso eenvoudig: alles wat er is, heb ik in twintig jaar tijd zelf voor elkaar geklust. Als ik in Londen blijf, vind ik het gezellig als er mensen langskomen. Ze mogen ook blijven slapen, daarom heb ik voor vier slaapkamers en drie badkamers gekozen, ook al wonen we hier maar met z’n tweeën. Dan ga ik koken, daar hou ik van, en lekker mensen entertainen. Niks leuker dan af en toe een groep mensen over de vloer, en dan heel lang praten en heel veel wijn drinken.”