Bij wie klop je aan als het leven even niet vanzelf gaat? Schrijver Fen Verstappen gaat in gesprek met Ilse (schrijver), bij wie na een intense relatie veel boosheid naar boven kwam.
“Zij vond de interviewer belachelijk en dat liet ze die persoon ook even luid en duidelijk weten. Daar spelen issues, dacht ik meteen, maar wij konden het samen zo goed vinden. Het voelde alsof we elkaar al jaren kenden. ‘Ik ben altijd de persoon die als eerste weggaat,’ zei ze, toen we spraken over onze eerdere liefdes. Ik lachte erom, want ik was die persoon ook vaak geweest. We zijn nu een verbondje aan het sluiten over iets lelijks, dacht ik toen nog. Want wie is bij ons straks de eerste die vertrekt?”
Samen uit, samen thuis
“Dat je opeens de antwoorden níét meer bij die ander vindt – dat is misschien wel de kern van liefdesverdriet. In de vier maanden dat we samen waren, creëerden we razendsnel een gedeelde wereld. Voor het eerst in mijn leven verlangde ik naar dingen waarvan ik niet eens vermoedde dat ik ernaar kon verlangen; wilde ik het altijd zo autonome leven dat ik met mijn dochter leidde, samenvoegen met het leven van iemand anders. Door haar had ik de wens om de wanden van mijn bestaan op te rekken – ook fysiek. Er konden dingen gebeuren waarvan ik niet wist dat ik ze wenste of dat ze überhaupt konden.”
Het einde van de relatie
“Het laatste weekend dat we samen waren, liep ze er als een zombie bij. Ik vroeg haar of ze ruimte nodig had, maar ze ontkende dat er iets aan de hand was. ’s Avonds in bed was het nog steeds voelbaar, ze raakte me niet aan en haar borstkas voelde als een groot zwart gat waarin ik zou verdwijnen als ik te dichtbij kwam.
Ik sliep die nacht op de bank. De dag erop ging het in de auto over tandenpoetsen: een klein, onschuldig gesprek waarbij ik aangaf dat ík mijn tanden wel gepoetst had die ochtend. Ja ja, je bent heel verantwoordelijk, zei ze, een opmerking die bij mij verkeerd viel omdat ik voelde hoe die verantwoordelijkheid van mij me langzaam maar zeker buitenspel zette bij haar. Ze zette me thuis af en niet veel later ging de telefoon. ‘Ik wil niets meer voelen,’ zei ze. En toen was het klaar.”
De eerste sessie in therapie
“Ik stond al een tijdje op een wachtlijst voor therapie, en een week nadat ze het had uitgemaakt, kon ik terecht bij een therapeut die toevallig vlak bij haar huis woont. De gang naar de voordeur die eerste keer, in de wetenschap dat zij waarschijnlijk een stukje verderop in bed lag – verdoofd, misschien wel met iemand anders.
Ik heb zo hard gehuild die eerste sessie. Waarom had ze niet beter op ons gepast? Die vraag bleef zich maar opdringen. Haar keuze om na die intense, intensieve maanden uit het niets te stoppen, was zo resoluut en extreem. Daarmee kwam er zo veel boosheid bij me naar boven – een gevoel dat ik nooit goed had leren uiten.”
Je ex blokkeren
“Tijdens therapie zei ik: ‘Ik weet niet of ik nog met haar in gesprek wil, want ik wil niet nog meer pijn hebben.’ De psycholoog reageerde: ‘Kan dat dan, nog meer pijn?’ Ik had niets te verliezen en belde haar een paar dagen later op met de vraag of we konden praten. We spraken kort met elkaar en ze gaf aan vrienden te willen zijn – een krankzinnig voorstel na de verstrengeling van de voorgaande maanden.
‘You fuck with those who love you,’ appte ik haar later. Kort daarna blokkeerde ze me. Dat is haar manier: radicaal doorgaan, ontkennen wat er was en wat er heeft bestaan, terwijl ik er inmiddels zo veel woorden over heb geschreven. Zo desastreus als ze voor mij was, zo genadig is ze voor mijn schrijverschap. Er is zo veel waar ze aan geraakt heeft. In die vier maanden was zij in alle lagen van mijn leven.” 
Meer lezen
- Elin ging in therapie: ‘Achter onze voordeur was er altijd ruzie’.
- Sofie ging in therapie voor haar liefdesverdriet.
- Een gebroken hart helen: 8 praktische tips.
Illustratie Lotte Dirks
Gepubliceerd op 15 maart 2025
