Een tijdje was journalist Irene Ras weer aangewezen op de fluitketel, ouderwetse opschenkkoffie en afwassen in een teiltje. En eigenlijk beviel dat best goed.
Nog niet zo lang geleden woonde ik in een huis met een droger, een grote vaatwasser, een nog grotere koelkast en een speciale wijnkoelkast. Alleen al het espressoapparaat had de prijs van een weekendje Barcelona met het hele gezin. Schuimende melk voor in de koffie warmde ik nog wel op in de magnetron, want de aeroccino (lees: melkopschuimer) stond nog op mijn verlanglijstje. Want die paste nog wel naast mijn elektrische pizza-oven en pasta-, ijs- en broodbakmachines in de kast.
‘Keukenlijken’ noemt een vriendin ze weleens lachend. Ze zijn o zo leuk om te hebben. En ze staan o zo werkeloos in de kast. Hoe kan dat, terwijl het wit- en bruingoedconcept toch ooit was bedoeld om je dagelijks leven makkelijker te maken? Behalve als je broodbakmachine het om onverklaarbare redenen begeeft, je bijzondere wijnkoelkast gaat lekken en je dat loeizware espressoapparaat weer achter op de fiets moet wegbrengen naar de reparateur bij dat winkeltje in de binnenstad. En waar is ook alweer dat garantiebewijs dat ik vorig jaar op die ene plek legde, om het nooit meer kwijt te raken?
Flinke pech in de liefde bracht me naar een ander huis. Het plan was dat ik snel weer een nieuwe droger, espressoapparaat en magnetron zou aanschaffen. Zóu. Want ik heb de Begeerde Huishoudelijke Apparaten nog niet aangeschaft. Terwijl ik me in verschillende winkels liet informeren over hoe ik de beste Italiaanse koffie kon nabootsen, oefende ik thuis met fijne Hollandse opschenkkoffie uit de thermoskan. Omdat ik op internet maar geen passende magnetron kon vinden, haalde ik een bevroren brood een avond eerder uit de diepvries. En in aanloop naar die handige elektrische pizza-oven kocht ik als tijdelijke oplossing een grote ongeglazuurde tegel. Mijn zelfgemaakte pizza bak ik inmiddels in mijn simpele oven op die gloeiende platte ronde schijf, naar goed Italiaans gebruik. Gelezen in een kookboek en eerlijk gezegd smaakt het verrukkelijk.
Mijn wensenlijst heb ik voorlopig even aan de kant gelegd. Natuurlijk is het goed voor mijn portemonnee, maar tot mijn verbazing mis ik de apparaten ook gewoon niet. Sterker nog: het voelt stiekem heel prettig. Mijn leven is een stuk overzichtelijker. Ik houd meer ruimte over en er kan weinig kapotgaan. Eindeloze internetfora over het beste apparaat sla ik over. En een ritje reparateur of vervelende zoektocht naar bonnen en garantiebewijzen blijft me ook bespaard.
- Het complete verhaal kun je lezen in onze Flow-special Het grote vertraagboek, met de mooiste verhalen over vertragen uit tien jaar Flow.
- Dit verhaal is in 2012 geschreven. Inmiddels woont Irene met haar vriend en hun gezin met in totaal vijf kinderen, in een groter huis.
Tekst Irene Ras Fotografie Dayne Topkin/Unsplash.com
