Dagboek van een introvert #5: onverwachts bezoek (en hoe je te verstoppen als de deurbel gaat)

Online editor Bente van de Wouw komt in een wereld van extraverten uit de kast als introvert en schrijft erover (met een knipoog). Deze keer: onverwachts bezoek (en hoe je te verstoppen als de deurbel gaat).

Het was een lange werkdag, ik neem nét plaats op de bank in mijn pyjama, met konijnensokken aan en een boek onder mijn arm, als zich een volstrekte nachtmerrie voordoet. De deurbel gaat. De bel. In mijn huis. Rinkelt. Paniek. Even bedenk ik of ik me kan verstoppen in mijn eigen huis. Dan gaat de deurbel nog eens, en ik schuifel op konijnensokken en met de angst in mijn ogen naar de voordeur.

Als ik de deur opendoe, haal ik opgelucht adem. De postbezorger. Geen vriendin die onverwachts langskomt voor een kop thee, geen familieleden die toevallig in de buurt waren. Gewoon een pakketje dat ik moet aannemen. De nachtmerrie is voorbij nog voor die echt begonnen is, en ik schuifel met het aangenomen pakketje weer terug naar de bank voor een avond helemaal niets.

Dat ik niet zo gelukkig word van onverwachte dingen, dat mag duidelijk zijn. Ik drink graag een kop thee met een vriendin en familieleden zijn al-tijd welkom, maar alsjeblieft, kondig jezelf aan, zo’n tien werkdagen van tevoren als het even kan. Want de extravert weet het misschien niet, maar een rustige avond van een introvert afpakken is cru, onverwáchts een rustige avond van een introvert afpakken is bijna misdadig.

Anti-sociaal en egoïstisch

Geen zin hebben in onverwachts bezoek lijkt misschien wat flauw, antisociaal of ronduit egoïstisch, maar feit is dat zo’n rustige avond voor sommigen geen luxe is, maar een basisbehoefte. Want waar de extravert oplaadt van gezelschap (en dus zonder zichzelf aan te kondigen langs komt voor een drankje) trekt het de introvert helemaal leeg. En na zo’n lange werkdag vol meetings en prikkels is dat energielevel al behoorlijk gedaald.

Ik heb mezelf lang flauw en antisociaal en egoïstisch gevonden, heb mezelf meerdere keren afgevraagd waarom ik niet zo ‘bruisend’ ben als zus of moeder of extraverte vriendin. Waarom ik niet blij word van een rinkelende deurbel of een onverwachts telefoontje.

Inmiddels besef ik dat ik nou eenmaal anders in elkaar zit. Ik verdien net zo goed als zij een overvolle batterij, we hebben alleen andere manieren om hem weer op 100% te krijgen. En als mijn manier als flauw wordt bestempeld, dan is dat maar zo.

Dus, aan alle lieve extraverten: we zitten niet voor de lol met die konijnensokken op de bank (of in mijn geval eigenlijk wel), we hebben het nódig om onze batterij weer op te laden. En ja, we vinden je nog steeds aardig en leuk en lief, en dat laten we wel weer merken na onze ‘ik doe even helemaal niets’-avond.