Dagboek van een introvert #16: anders dan anders (en jezelf altijd uit moeten leggen)

Online editor Bente van de Wouw komt in een wereld van extraverten uit de kast als introvert en schrijft erover (met een knipoog). Deze keer: anders dan anders (en jezelf altijd uit moeten leggen).

De tijd is voorbij dat ik wegren van mijn introvertie en me voordoe als de altijd gezellige, presterende extravert. Met vallen en opstaan leerde ik het: mijn grenzen aangeven, op tijd rust nemen, dat het oké is om niet altijd mee te kunnen en willen doen.

Op vrijdagavond duik ik gewoon om 9 uur mijn bed in, kan me niet schelen wat iemand ervan denkt. Als ik op een feestje merk dat mijn sociale batterij leeg begint te raken, neem ik afscheid en ga ik weg. En nooit meer voel ik me schuldig als ik een boek op bed lees in plaats van uitga in de stad. Ik ben nou eenmaal anders dan de norm, en dat is meer dan prima.

Waarom ben je zo stil?

Dat ik mijn introvertie en hooggevoeligheid omarmt heb, betekent echter niet dat de wereld om mij heen dat ook heeft gedaan. Godzijdank snappen de mensen dichtbij mij het als ik een keer niet af wil spreken of alleen-tijd nodig heb. En daardoor houd ik des te meer van ze. Maar oh, wat is het soms vermoeiend om mezelf voor de zoveelste keer uit te moeten leggen aan het stukje wereld dat nog steeds enkel de norm accepteert.

‘Doe gewoon gezellig’, ‘Waarom ben je nou zo stil?’, ‘Ben je verlegen ofzo?’, zijn opmerkingen die ik nog steeds naar mijn hoofd geslingerd krijg als ik even niét de oren van iemands hoofd praat.

Mensen zijn nog steeds verbaasd als ik na acht uur ’s avonds de telefoon niet meer opneem (maar je bent toch gewoon thuis?). Als ik nee zeg tegen een afspraak, wordt er niet altijd gesnapt dat ik even op moet laden (hoezo wil je niks leuks doen?). En regelmatig krijg ik de vraag of het niet saai is om zoveel alleen te zijn. Gaat het dan wel goed met je?

Ik voel me hartstikke puik

En dan sta ik daar weer te hakkelen. Mezelf uit te leggen in de hoop dat ik begrepen word. Nee, ik ben niet moe en ook niet verlegen. Die telefoon neem ik niet op omdat ik de prikkels van de dag aan het verwerken ben en wat jij verstaat onder leuke dingen, zie ik soms als een huiswerkopdracht. Zo vaak alleen zijn is trouwens heerlijk en allesbehalve saai. Ik weet mezelf prima te vermaken, thank you very much, en ik voel me hartstikke puik.

Ik heb die toelichting tot nu toe trouw gegeven, omdat ik het gevoel had dat het nodig was, mezelf uitleggen. Alsof ik toestemming nodig had om te zijn wie ik ben. Inmiddels vraag ik me af of het wel eerlijk is, al die vragen die op me afgevuurd worden bij de keuzes die ik maak.

We vragen een extravert toch ook niet waarom hij voor de derde keer die week met vrienden afspreekt, of tot laat op het feestje blijft? Als een extravert altijd aan het woord is, vragen we niet of het wel goed met hem gaat. En als hij meteen terug-appt of de telefoon opneemt bij de eerste ring, twijfelen we niet aan zijn levensstijl.

En dus heb ik besloten dat ik ermee stop, met uitleg geven. Omdat het simpelweg niet nodig is. De eerstvolgende die me vraagt waarom ik zo stil ben, leg ik gewoon het zwijgen op.