Column van Bente: ‘Ik ben een alles-of-niets-mens: het is vol gas of helemaal niet’

Wil ze iets, dan gaat online editor Bente er ook volledig voor. Andersom gooit ze ook toch al snel de handdoek in de ring als iets onmogelijk lijkt. En dat zwart-wit denken heeft zo z’n beperkingen, ontdekt ze.

“Maar je hebt toch al een fiets?” vraagt mijn vriend, die een blik op mijn laptopscherm werpt. “Ja, maar daarmee red ik het niet tot Rome,” zeg ik terwijl ik frames en bandbreedtes vergelijk op de website van een fietsenwinkel. “Hé, wat vind je van deze?” Het blijft even stil. Dan: “Naar Rome? Je maakt een grapje.”

Maar nee, ik ben bloedserieus. Als mensen vragen welke mindset ik heb, wil ik pedant antwoorden dat ik gefocust ben op persoonlijke groei of iets in die richting. Dat is ook wel zo, maar ik heb nog een lange weg te gaan. Want ik ben een alles-of-niets-mens. Iemand die óf ergens helemaal voor gaat of het helemaal laat zitten. Als het niet vol gas kan, dan beter helemaal niet.

Gaan-met-die-banaan-mentaliteit

Vaak pakt dat goed uit. Met die instelling haalde ik mijn diploma’s en kreeg ik de carrière die ik graag wilde. Die gaan-met die-banaan-mentaliteit bracht me ook op het pad naar Santiago de Compostella, en mijn liefde voor avontuur was niet gegroeid als ik het bij een sporadische dagwandeling had gehouden. Toch merk ik dat het zwart-wit denken mijn leven ook beperkt.

Zo wilde ik laatst een wandelvakantie in Zweden plannen met een vriendin. We zagen een mooie route, alleen waren daar zes weken voor nodig en we hadden er maar twee. Het idee om een deel van de route te lopen (en hem dus niet af te maken!) ging er bij mij niet in. Dan bleef ik liever thuis. Uiteindelijk skipte ik Zweden dus.

Onbewerkte boodschappen en hardloopschoenen

Ander voorbeeld: op een zondagavond vond ik het tijd om eens wat gezonder te gaan eten. In plaats van wat te minderen met de koekjes die ik wegwerkte, stond ik de volgende ochtend al in de natuurwinkel. Waar ik mijn kar vollaadde met boekweitmeel, lijnzaad en allerlei andere onbewerkte biologische producten – want die wilde ik voortaan alleen nog maar eten. Je raadt het al. Het plan was veel te hoog gegrepen en op donderdagmiddag zat ik alweer aan de zoetigheid.

Of neem mijn hardloopschoenen. Die staan in de kast omdat trainen voor een marathon toch zwaarder blijkt dan gedacht. Het komt niet in me op dat af en toe vijf kilometer rennen ook prima is. En aan het einde van het jaar raak ik geen boek meer aan, want die zelfgekozen leesuitdaging ga ik toch niet meer volbrengen. Ik zei het al: iets is goed of fout. Ja of nee. De dood of de gladiolen.

Allemaal voorbeelden die me hebben beperkt. Want door de angst dat het me niet lukt om het onderste uit de kan te halen, mis ik ook een heleboel.

Er leiden meer wegen naar Rome

Een paar dagen na mijn zoektocht naar een nieuwe fiets begint het in te dalen: ik heb helemaal geen ruimte in mijn agenda om zes weken onderweg naar Rome te zijn. Ik hang de fiets alweer bijna aan de wilgen als de vraag oppopt: hoe ziet het leven eruit tussen alles of niets? Na een rondje internet blijkt dat er ook een mooie fietsroute naar Parijs is – je bent dan een week aan het fietsen in plaats van zes.

En in Nederland ontdek ik tig langeafstandsroutes en kortere tochten die ook de moeite waard zijn. Dus uiteindelijk komt die nieuwe fiets er alsnog. Er leiden meer wegen naar Rome, maar soms is een fietspad in Nederland ook oké. Die vlieger gaat, besef ik nu, eigenlijk op voor alles.

Meer lezen

• Bente viert het normale leven: ‘Ik ben stiekem best gelukkig met mijn dertien-in-een-dozijnleven.
• Met dit simpele woord ga je zwart-wit denken tegen.
• Bente: ‘Er zit niets anders op dan te accepteren dat ik soms kopje-onder ga’.

Gepubliceerd op 21 april 2025