Bente van de Wouw van @tobehonestnl is eerlijk. Over miserabele momenten, therapiesessies, spring-een-gat-in-de-luchtdagen en het leven zoals het is. En ze maakt er illustraties over. Deze keer: ben ik de enige die maar wat doet?
Als ik 21 ben, dacht ik vaak toen ik een jaar of 13 was, dan snap ik het leven vast veel beter. Ik was een stille tiener met een rijke fantasie en behoorlijk wat angsten, en ik had het gevoel dat ik maar wat door het leven struikelde zonder ergens grip op te hebben, zoals waarschijnlijk iedere tiener. Maakt niet uit, dacht ik steeds, als ik volwassen ben dan wordt alles duidelijk.
Zo ging het bij iedereen boven de 21 in mijn omgeving namelijk ook. Had je de magische grens bereikt, dan liep je plotseling met een houding die zei: ik weet overduidelijk hoe alles in elkaar steekt. En daar was ik met mijn onzekerheid en ik-weet-niet-wat-ik-doehouding belachelijk jaloers op. Komt wel, bleef ik tegen mezelf zeggen als ik weer eens op mijn figuurlijke bek ging. Het komt vanzelf.
Een papieren zakje, alsjeblieft
Was dat even tegenvallen toen ik mijn twintiger jaren inging en ‘het’ er nog steeds niet was, ook niet toen ik inmiddels 25 was. Ik wist nog steeds niet wie ik nou eigenlijk was en wat ik nu precies leuk hoorde te vinden. Dat laatste leek met de dag te veranderen. Ik wist wel waar ik goed in was – schrijven – maar had geen flauw benul welke richting ik daarmee op wilde.
Ik had een mislukte lange relatie achter de rug en na genoeg jaren op mezelf kon ik nog steeds mijn kleding niet zo netjes opvouwen zoals mijn moeder dat deed. Een eigen huis kopen? Baby’s? Een hypotheek aanvragen of trouwen? Heb je een papieren zakje voor me?
Ik deed het leven fout, daar was ik van overtuigd. Want terwijl iedereen om me heen in de pas leek te lopen, had ik het struikelen nog steeds niet afgeleerd. Ik was qua leeftijd misschien volwassen, en zo zag ik er vanbuiten vast ook uit, maar ik voelde me nog steeds dat stille kind met allerlei angsten. Het enige verschil was dat ik nu onwetend was op kantoor in plaats van op school. En in mijn eigen huis in plaats van in dat van mijn ouders.
Niet de enige
Pas toen ik eerlijke stukjes ging schrijven en daardoor ook gesprekken aanging met vrienden en vreemden, ontdekte ik: wacht eens even, volgens mij ben ik niet de enige met al die onzekerheden. Mijn collega die altijd zo stabiel leek, zat thuis midden in een crisis.
Mijn vriendin die van de ene promotie in de andere rolde, was eigenlijk helemaal niet blij met haar werk. En waar ik mijn ouders eerst altijd als mijn helden zag, ontdekte ik door erover te praten dat zij ook maar mensen met gebreken waren.
Toen een vriend van me laatst vertelde over zijn steengoede baan, gevolgd met de woorden ‘ik heb soms geen flauw idee wat ik doe’, wist ik het zeker: volwassen worden is een mythe. Iedereen doet maar wat. We zijn alleen te trots om het toe te geven. Nu ik dat weet, voelt het struikelen en uit balans raken plotseling niet meer zo erg. En voelt het zelfs best fijn om het allemaal niet te hoeven weten. Dat doet namelijk niemand.
Meer lezen
- Bente schreef ook een boek over haar pelgrimstocht naar Santiago de Compostella en het kwijtraken en hervinden van zichzelf: Onderweg. Het verschijnt 8 februari 2022 bij Unieboek het Spectrum en je kunt het hier vast bestellen.
- Op haar account @tobehonestnl schrijft (en tekent) Bente over allerlei onderwerpen rondom mental health.
- Lees ook de andere columns in de serie ‘Bente is eerlijk’.
Tekst en fotografie Bente van de Wouw
