Bas Maliepaard miste een rolmodel

Journalist Bas Maliepaard had graag willen weten dat ook voor hem, buitenbeentje op school, een gelukkig leven weggelegd was. Hij miste een rolmodel. ‘Op onze trouwdag wapperde de regenboogvlag op het stadhuis.’

Ik was weleens verliefd, geloof ik. Op meisjes. Eén keer had ik verkering, met een knap meisje uit de parallelklas dat lieve bolle wangen had en op een keer van die mooie regenlaarsjes droeg. Grappig, dat ik die nog voor me zie. Misschien was ik meer vertederd dan verliefd, wie zal het zeggen. Verder dan elkaars hand vasthouden, telefoongesprekken en één bezoekje van haar aan mijn jongenskamer kwam het niet. Ik voelde geen enkele behoefte om haar te kussen, maar zocht daar niets achter. Dat hoefde toch ook niet meteen? En voordat het ongemakkelijk werd, was het alweer uit. Dat de anderen zo duidelijk dachten te weten hoe ik in elkaar stak, verwarde me meer dan mijn eigen gevoelens. Ik keek graag naar jongens, wist ook precies wie er knap waren. Die middelste van de Amerikaanse broertjesband Hanson waar mijn zusje mee wegliep, vond ik óók knap, maar die was met zijn lange haren toch net een meisje? En op school was er een jongen met goudblond haar en skater kleren naar wie ik speciaal uitkeek. Misschien was ik verliefd, wie zal het zeggen.

Toekomstbeeld in duigen

Zo zag ik dat zelf in die tijd in ieder geval niet. Ik moet zestien zijn geweest toen ik met mijn moeder naar de stad liep en in opperste verwarring aan haar vroeg: “Iedereen zegt dat ik homo ben. Is dat zo?” Met mijn ouders kon ik overal over praten. Of ik weleens verliefd was op jongens, vroeg ze. Ik vertelde dat ik wel kon zien of ze mooi waren, maar niet meer dan dat. “Je merkt het vanzelf wel,” zei mijn moeder, “als je een keer heel erg verliefd wordt.” Dat gebeurde, natuurlijk. En nog eens, en nog eens. Het waren allemaal jongens. Hoe fijn en opwindend en kloppend die gevoelens ook waren, ik verzette me ertegen. Niet uit angst voor de reacties van mijn familie, want die was omhullend, ik wist dat uit de kast komen geen enkel probleem zou zijn. Ik verzette me omdat mijn toekomstbeeld in duigen viel. Ik kende geen homo’s, alleen de flamboyante types van tv, zoals Paul de Leeuw. Als zijn hoofd op het scherm verscheen, voelde ik het bloed naar mijn wangen kruipen en zapte ik snel weg of liep de kamer uit. Zó wilde ik niet worden, zo uitgesproken homo. En hoe zat dat met die jaarlijkse parade door de Amsterdamse grachten? Moest ik straks ook in een roze string op een boot?

Lees ook: In therapie gaan is net daten – Bente: ‘Ik voelde me op straat gezet door mijn psycholoog’

Cliché maar waar

Er knaagde nog iets: dat ik nooit zou trouwen of vader worden. We kunnen het ons nu misschien niet meer voorstellen, maar dat kon in die tijd nog niet. Terwijl ik dat als puber al voor me zag: trouwen en kinderen – mijn innerlijke leeftijd is vermoedelijk altijd iets van 32 geweest. Wat me bovendien tegenstond aan uitkomen voor mijn gevoelens, was dat ik iedereen gelijk zou geven: ja, jullie wisten het eerder dan ik. Maar het cliché luidt niet voor niets: liefde overwint alles. Ik werd weer verliefd, verliefder nog dan daarvoor, en vertelde het aan mijn ouders. Daar werd, zoals ik al had verwacht, warm op gereageerd. “O, jongen, dus toch?” glimlachte mijn moeder en ze omhelsde me. Mijn vader zei dat ik maar even met een vriendin moest overleggen hoe ik verkering kon krijgen, want hij had weinig verstand van hoe dat onder jongeren allemaal ging. Zulke ouders wens je elke homotiener toe.

Langzaamaan vertelde ik het steeds meer mensen en merkte dat ik buiten ‘de kast’ nog steeds mezelf kon zijn, sterker nog: méér mezelf. Ik hoefde niet flamboyant te worden en het woord ‘homo’ verloor zijn negatieve lading, het was geen term meer die me onzeker maakte. Alsof het lot me een schouderklopje gaf, werd vlak voor mijn eindexamen het burgerlijk huwelijk opengesteld voor paren van gelijk geslacht. Nederland was het eerste land ter wereld dat dit deed, en daar woonde ik! In de herfst van datzelfde jaar meldden de media: Paul de Leeuw en zijn man hebben een jongetje geadopteerd uit de Verenigde Staten. Ik zapte niet meer weg, maar keek opgetogen.