Bente breit: je eigen alpaca maken

Breien, is dat niet suf? Ik (Bente) vond altijd van wel. Ik liep dan ook met een grote boog om wolwinkels heen, en bovendien leek het me gewoon veel te moeilijk. Inmiddels denk ik er anders over en ben ik een echte breifanaat.

Door de instructiefilmpjes van We Are Knitters kreeg ik de basis dan wel in een weekend onder de knie, geheel vlekkeloos gaat mijn eerste project – een sjaal breien voor mijn moeder – niet echt. Ik brei zo langzaam dat mijn hoogbejaarde oma me (gelukkig niet letterlijk) voorbij kan rennen, laat constant steken vallen en vloek heel wat af als er op magische wijze weer een gek gat in mijn werk is ontstaan.

Omdat ik perfectie nogal overschat en ik mijn moeder niet wil laten rondlopen met een gebreid visnet, begin ik iedere keer opnieuw. Bij de kleinste oneffenheid haal ik het werk weer uit. Het werpt zijn vruchten af, want ik word steeds beter in geen fouten maken, maar echt blij maakt het me niet. Breien hoort ontspannend te zijn en op dit moment voel ik me allesbehalve dat. Ik ben op een kwart van mijn werk als ik zie dat ik per ongeluk de verkeerde steek heb gebruikt, een hele toer lang. Zo op het eerste gezicht zie ik er misschien kalm uit, maar vanbinnen is dat wel anders.

Ik sta op het punt om het werk opnieuw uit te halen als ik bedenk hoe belachelijk het eigenlijk is. Mezelf geen fouten gunnen, zoiets werkt in het leven niet en al helemaal niet met het breien van een sjaal of muts of trui. Een foutloze sjaal is eigenlijk ook maar saai: het zijn juist die verkeerde steekjes die het werk karakter geven. En dus brei ik moedig verder.

Een week later is mijn sjaal af. De onvoorwaardelijke liefde van mijn moeder komt goed van pas, want echt verbluffend is het resultaat niet te noemen. Maar dat deert me niet. Ik leerde niet alleen iets over het maken van sjaals, maar ook dat fouten maken mag, nee nodig is, als je met iets nieuws begint. En dat is misschien nog meer waard dan het breiwerk zelf. Op naar het volgende project.