Hoe moet dat ook alweer, ontspannen? Bente (23) werkt onder meer als online editor bij Flow en wil van een bijna-burn-out naar een leven met minder stress. Ze schrijft elke vrijdag over haar weg hiernaartoe.
Of ik een extra opdracht wil doen? Tuurlijk. Twee uur reizen om een oude kennis te zien? Ik doe het. Oppassen op de hond van de buren? Geen probleem. Ik ben kampioen ja zeggen. Het voordeel daarvan is dat ik niet snel onenigheid heb en mensen me over het algemeen aardig vinden. Maar het heeft ook een nadeel. Had ik iets vaker nee geschud, dan zat ik niet iedere woensdagochtend in de wachtkamer van mijn ademtherapeut.
“Jij moet eens nee leren zeggen,” oppert ze nadat ik klaar ben met mijn ontspanningsoefening op de rode oefenmat. We zitten aan haar bureau en bespreken mijn voortgang. Ze gaat verder: “Je bent een pleaser. Dat is goed, maar wel met mate. Ga je daar te ver in, dan leef je voor anderen en niet voor jezelf.”
Daar kan ik me wel in vinden. Hoewel ik vaak genoeg aan mezelf denk, heb ik de afgelopen tijd veel te weinig nee gezegd tegen de dingen die ik niet leuk vind. Omdat ik geen zin heb in een confrontatie, of omdat ik niet wil dat diegene me stom vindt. Als ik sterker in mijn schoenen wil gaan staan, wordt het tijd om voor mezelf op te komen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. “Ik ben bang dat ik me constant schuldig ga voelen,” beken ik.
De therapeut kijkt me even aan voordat ze antwoordt: “Je schuldig voelen is goed. Het betekent dat je voor jezelf kiest, en dat is oké.”
“En wat als mensen teleurgesteld zijn?” kaats ik terug.
“Dat zullen ze altijd zijn. Een peuter van drie krijst alles bij elkaar als hij geen ijsje krijgt. Wij volwassenen zijn stiekem nog steeds net als die peuter. We stampvoeten misschien niet, maar onze primaire reactie is boosheid of teleurstelling. Aan jou de taak om daar niet aan toe te geven.”
We praten nog even door over het onderwerp als het plotseling stilvalt. Ik zie mijn therapeut van haar volgeschreven notitieboek naar de rode oefenmat kijken, met daarop het kussen dat ze een kwartier geleden onder mijn hoofd heeft geschoven. Dan kijkt ze naar mij. “Jij vindt dat kussen helemaal niet fijn, dat heb ik hier staan. Waarom heb je dat net niet tegen me gezegd?” Ik denk dat we daarop alle twee het antwoord weten. De volgende keer zeg ik nee tegen het kussen en alles waar ik geen trek in heb. Beloofd.
- Je kunt ook de andere blogjes van Bente over ontstressen lezen.
