Bij Flow lezen we graag. In deze serie vertellen redactieleden wat ze van een bepaald boek vonden. Deze keer: online editor Bente van de Wouw over Stilleven van Sarah Winman.
Ik had zin in een zomers boek. En hier moet ik meteen toegeven: ik beoordeel een boek wél op zijn cover, dat gaat bijna onbewust. Dus toen ik Stilleven in de digitale boekhandel zag met op de voorkant een zomers tafereel, dacht ik: ja.
Hier gaat het over
Het begint met het einde van de Tweede Wereldoorlog, maar het boek gaat eigenlijk over de tijd erna. En dan met name over een clubje totaal verschillende mensen dat allemaal hun eigen weg gaat, maar altijd weer steun en liefde bij elkaar vindt, of dat nou in Florence is of in Londen of ergens daartussenin.
Dit vond ik ervan
Ik kon de vinger er niet meteen op leggen, maar ik was al snel onder de indruk van Winman’s schrijfstijl. Haar dialogen lijken binnen te komen als slagen op een trommel. De zinnen zijn kort maar ritmisch en vooral raak. Bij de meeste verhalen heb ik het gevoel dat ik de karakters observeer. Dat ik ze wel zie en hoor, maar dat ik er niet echt bij ben. Bij Stilleven kreeg ik het gevoel alsof ik letterlijk bij ze in de kamer stond. Alsof ik onderdeel was van dat chaotische clubje.
Ik zat dus wel op mijn bed of stoel of bank in Nederland, maar in mijn hoofd was ik dus ergens in Italië op een stil pleintje, of in Londen in een rumoerige kroeg. Fijn, vond ik dat. Het vakantiegevoel waar ik zo op hoopte, werd geleverd.
Mijn favoriete karakter was Cressy, een al wat oudere man die vaak het gezelschap opzocht van een boom en de groep in stilte observeerde. Meerdere van zijn uitspraken heb ik onderstreept, omdat ze zo simpel maar wijs zijn. Alleen met de allerlaatste hoofdstukken van het boek had ik moeite, waarin we plotseling teruggingen naar het verleden van één karakter. Het voelde in die stukken alsof ik een totaal ander boek aan het lezen was, en uiteindelijk had ik niet echt het idee dat het iets toevoegde.
Maar toch, een van de betere boeken die ik dit jaar gelezen heb. Stilleven gaat me nog lang bijblijven.
Deze zinnen raakten me
- ‘Tree said, Thanks for everything. It’s been nice knowing you. You too, said Cress. Will you be OK? I’m a tree. I’ve done this a thousand times before. Done what? Goodbyes. Really? Think about it. Leaves.’
- ‘Art versus humanity is not the question, Ulysses. One doesn’t exist without the other. Art is the antidote.’
- ‘The responsibility of privilege must always be to raise others up.’
Meer lezen
- Het snoephuis, Jennifer Egan.
- Flow leest: Mirjam over De heks van Limbricht.
- Hoe je van je dochter moet houden.
- Flow leest: Rachel over Ik zal je nooit meer.
Tekst en fotografie Bente van de Wouw
