Flow leest: Wij zijn licht van Gerda Blees

Bij Flow lezen we graag. In deze blogserie vertellen redactieleden wat ze van een bepaald boek vonden. Deze keer: journalist en eindredacteur Mirjam over Wij zijn licht van Gerda Blees. Let op, in dit stuk komt een eetstoornis voor.

Ik kreeg deze roman voor mijn verjaardag. Van Gerda Blees had ik nog niet gehoord, maar volgens de vriendin van de gever zou ik het prachtig vinden. Op een regenachtige avond onder het tentdoek in de Vogezen sloeg ik het open. Ik kon niet stoppen en de dag erna – ik was nog nooit zo blij met een hele dag in de auto zitten – sloeg ik het in Normandië weer dicht. Uit.

Hier gaat het over

Het gaat over de (fictieve) woongroep Klank en Liefde. Hierin wonen vier mensen die denken te kunnen leven van alleen licht en liefde. Als de zus van oprichter Melodie overlijdt aan de gevolgen van ondervoeding, slaat bij de andere twee de twijfel toe. Én zijn ze ineens verdachten in een strafzaak. Melodie probeert met man en macht de groep bij elkaar te houden. De zaak en de hoofdpersonen worden in elk hoofdstuk vanuit een ander perspectief bekeken.

Dit vond ik ervan

Gerda Blees ga ik in de gaten houden. Ik was verrast door de opzet van het boek – daar deel ik niet te veel over omdat ik dat zonde vind als je het nog wilt gaan lezen.

Alles is levensecht neergezet: de onschuld, de onwetendheid, het verlangen om in grootse idealen te geloven tegenover het menselijk verlangen naar vast voedsel. Het volgzame van de groep, de waanzin van de aanstichter. De twijfel. De overtuiging. Want hoe stap je uit een groep terwijl je daarbuiten niets meer hebt? Het verhaal liet me niet los en is ondanks de zwaarte van het onderwerp ook amusant.

Deze zinnen raakten me (er staan héél lange zinnen in dit boek)

‘Eerst was ze een tijdlang voor de slowjuicer blijven staan, die ze over de zijkant aaide alsof het een lief zacht huisdier was, en daarna was ze op haar knieën voor de koelkast gaan zitten, met haar voorhoofd tegen de deur.’
‘Nog niet zo lang geleden waren we gewoon een huis, […] maar sinds er iemand in ons is doodgegaan en de politie is gekomen, heten wij plaats delict.’
‘De arrestantenbewaarder, zelf zo te zien een gezonde gebruiker van graanproducten, staat nog altijd te wachten op het antwoord op de vraag wat voor hagelslag ze wil, maar Muriël is nog aan het rekenen.’
‘[…] zonder Melodie te willen beschuldigen vermoedt ze achteraf dat Melodie als enige echt enthousiast was, en Melodie is wel iemand die mensen heel goed kan meenemen in haar enthousiasme […] ze weet gewoon heel veel […] en nu vraagt Muriël zich af of ze zich zélf ook echt bevrijd gevoeld heeft […].’