Ongecompliceerde hartstocht: wat ook een ‘gewone’ vakantieliefde je kan brengen

Onvermijdelijk afscheid, hoe voelt dat? Schrijver Fen Verstappen interviewt Bibi, die het gevoel mist dat ze bij haar vakantieliefde had.

“‘We gaan naar Porto,’ had mijn beste vriendin gezegd, ‘en we gaan het er niet meer over hebben.’ Mijn relatie was een paar maanden uit en het was een tranendal geweest, die breuk.

Met veel dramatische telefoontjes in de nacht, krampachtige gesprekken in het park om alle misverstanden en kwetsuren misschien nog opgeklaard te krijgen, de geijkte sekspartij om het af te leren en – uiteindelijk – de onvermijdelijke conclusie dat we er echt niet meer uit zouden komen en dat we er goed aan deden om een streep onder al het contact te zetten.

(Hoge) pieken, (diepe) dalen

Alsof er alleen nog een lange pieptoon klonk, zo ervoer ik de periode na de allerlaatste mailwisseling met mijn ex. Onze relatie was emotioneel vuurwerk geweest, met hoge pieken, maar ook met steeds terugkerende, ontwrichtend diepe dalen. Dat had me niet zonder schade achtergelaten.

Krampachtige liefde

Mijn leven lang ben ik van partner naar partner gerold. Ik geloof niet dat ik tot die laatste, stormachtige relatie ooit langer dan drie, vier maanden alleen ben geweest. Ik zat op dating- apps, ging veel uit en bij ieder nieuw contact met een man hield ik mezelf voor dat er zich een nieuwe, grote liefde had aangediend, met een nieuw en volwaardig toekomstperspectief.

Dan dook ik er vol overgave in. Ik kon na twee weken al dromen over de inrichting van de woonkamer, kindernamen en de ontmoeting met mijn schoonfamilie. Toen dacht ik: ik ben een romanticus, op zoek naar de ware liefde. Maar als ik erop terugkijk, zie ik iemand die vooral heel hard hoopt dat er onvoorwaardelijk van haar gehouden wordt, en die zichzelf in allerlei bochten wringt om dat maar voor elkaar te krijgen.

Het roer om

Wie ik echt was en wat ik nou eigenlijk van een relatie wilde, wist ik helemaal niet zo goed. Na die laatste klote-ervaring besloot ik: het moet anders. Ik nam me voor om een tijd alleen te blijven – een jaar op z’n minst maar beter nog veel langer – om erachter te komen wat voor iemand er nou goed bij me zou passen.

Zonnen, zwemmen, zwijmelen

Mijn vriendin kende Porto ook niet. Vanuit ons appartementje vlak bij het strand maakten we ons al snel een routine eigen: opstaan zonder wekker natuurlijk, dan eerst een koffie op het balkon, dan nog een cappuccino bij My Coffee Porto, daarna een broodje en fruit halen op de markt en vervolgens richting strand.

In een van de strandtenten waar ook van die bedjes werden verhuurd, werkte Duarte. De eerste keer dat hij bij onze parasol kwam staan om te vragen wat we wilden drinken, dacht ik al: wat een knappe man. Hoewel ik meteen vermoedde dat hij niet zuinig was met zijn aandacht voor vrouwen, vond ik het heerlijk dat hij voorzichtig met me flirtte.

Dat hij gedurende de dag steeds even keek als hij met zijn dienblad voorbijkwam, dat hij mijn hand aanraakte als hij mijn lege jus d’orange-glas van me aannam en dat hij ons, cliché- cliché, nog een glas wijn aanbood toen we in de namiddag onze spullen bij elkaar aan het rapen waren.

Ongecompliceerd

Weet je: het was vooral zo ontzettend duidelijk wat het níét was. Hij wist na een paar dagen wel van mijn werk als fotograaf, van mijn liefde voor klassieke muziek en mijn vreemde eigenschap om rode wijn het liefst te drinken met een ijsblokje erin. En ik wist van hem dat hij in de winter in de bouw werkte en in de zomer in het café van zijn ouders, dat hij van Portugese fado hield en graag na de zomer het leger in wilde.

Maar over de complexiteit van onze beider families, over onze ambities en angsten op werkgebied en onze teleurstellingen in de liefde spraken we niet. Precies daarom was het zo fijn.

Elke dag aandacht

Na die eerste ontmoeting bleven mijn vriendin en ik dagelijks naar ‘zijn’ café terugkomen. En elke dag opnieuw maakte hij me met aandacht het hof, trakteerde hij mij en mijn vriendin op lekkere drankjes, kwam hij steeds even kletsen op de rand van het strandbed, stelde hij twee van zijn vrienden aan ons voor.

In de tien dagen dat we daar waren, spraken hij en ik drie keer in de avond af en dan hadden we seks – seks zonder enige remming, waarbij ik me enorm aantrekkelijk voelde, gewoon omdat ik hém zo aantrekkelijk vond en het zo overduidelijk was dat hij het spannend met me vond en ervan genoot.

Zonder drama

Zeker, ik werd verliefd op deze kleine, blonde, brutale en bloedmooie Portugees. Maar toen het onze laatste dag was, liep ik na het inpakken van onze spullen op het strand alleen naar hem toe om hem te melden dat we de dag erna zouden vertrekken. Ik gaf hem een stevige, liefdevolle omhelzing en daarna gingen we elkaar volgen op Instagram. Verder niets. Geen drama. Geen valse beloftes.

Nee, ik heb me niet aan mijn eigen afspraak gehouden. Ik ben na die laatste relatiebreuk niet een jaar ‘alleen’ gebleven en ben niet eindeloos blijven overpeinzen wat voor soort relatie ik moest nastreven voordat ik aan iets nieuws begon. Toch beschouw ik die ervaring in Portugal als belangrijk en iets waar ik misschien nog meer van heb geleerd dan van alleen-blijven. Met Duarte had ik een ‘relatie’ zonder verwachtingen.

Alleen het moment

Hij hoefde niet van me te houden, hij hoefde niet te blijven, we hoefden geen huis te kopen samen en over kindernamen hoefden we het al helemaal niet te hebben. Het enige wat telde, waren de momenten dat we samen waren. Dat maakte zowel de ervaring als mijzelf licht, vrolijk en makkelijk, zonder dat de ervaring zelf daarmee triviaal of onecht had gevoeld.

Aan die andere afspraak hield ik me trouwens ook niet. Mijn vriendin en ik zouden het in Portugal niet over mijn ingewikkelde ex hebben, maar uiteraard kwam hij geregeld ter sprake. Liefde zou echt niet zo gecompliceerd moeten zijn, zei mijn vriendin op een gegeven moment. Het was niet voor het eerst dat ze dat zei, maar het was eigenlijk wel voor het eerst dat ik het begreep of ook zo voelde.

Ik mis mezelf

Sinds we thuiskwamen van Porto heb ik mijn ex niet echt meer gemist. Ik heb er eindelijk een streep onder gezet en ook onder al die ongezonde, krampachtige liefdes van daarvoor. Duarte zie ik nog weleens voorbijkomen op Instagram, waar hij filmpjes post van het zoveelste feestje op het strand, en van zichzelf in legertenue. Ik mis hem niet echt. Wel mis ik de onafhankelijke persoon die ik bij hem kon zijn en die ik bij een volgende liefde zeker ook weer wil tegenkomen.”