'The power of small: het zit in de kleine, fijne dingen'

Columnist, schrijver en podcastmaker Aaf Brandt Corstius mijmert over een quote die haar opviel. Deze keer: de kracht van klein.

Ik ben al fan van Michelle Obama sinds ik haar autobiografie Becoming las, omdat haar boek zo lekker zelfreflectief is – vol humor en zelfspot en heel triviale, maar veelzeggende verhalen. (En extreem belangrijke gebeurtenissen, ook dat.) Een van die veelzeggende details is dat ze zich in de prille jaren van haar moederschap zo uitgeblust kon voelen dat ze ’s avonds gewoon dolblij was als de afwasmachine ingeruimd was en ze het lichtje van de aan-knop zag branden: de machine draaide. En alles was goed.

Sowieso houdt Michelle (ik mag Michelle zeggen) nogal van ordelijkheid; zo gaf ze Barack (ik mag Barack zeggen) in elk huis waarin ze woonden zijn eigen werkkamer, waar hij net zo veel troep en chaos mocht maken als hij wilde, als de rest van het huis maar normaal bleef. Ook een fijn en bruikbaar idee en, denk ik, een recept voor een goed huwelijk. Moet je wel een groot huis hebben, maar in hun geval was dat dus wel zo. Redelijk groot, lijkt me.

Tas vol onaffe werkjes

Nu las ik een Instagram-post van haar over ‘the power of small’. De kracht van klein, zo heb ik het naar eigen inzicht maar even vertaald in mijn hoofd. Tijdens de pandemie pakte Michelle breien op als hobby, en breide meteen het ene vest na het andere. Ik ben altijd een beetje jaloers op dit soort mensen, want ik heb jarenlang gebreid, maar zonder vesten als uitkomst, alleen een grote tas vol onaffe werkjes. Maar Michelle komt ook wel, meldde ze bij haar bericht, uit een familie van breisters, en misschien ook wel breiers. Wol zit in haar DNA, of in elk geval het technisch handig omgaan met breinaalden.

Even terug naar de kracht van klein: het bleek een begrip te zijn uit Michelles nieuwste boek, The light we carry. Daarin schrijft ze ook over ‘hoe breien me heeft geholpen om overeind te blijven in een wereld vol grote uitdagingen. Ik noem dit vaak the power of small.’ En die snapte ik wel. Alleen had ik er zelf nog geen term voor bedacht. Dus de kracht van klein kwam me goed uit. Dan kon ik tegen mezelf zeggen: ik ben nu bezig met de kracht van klein. Wat ik merkte in het afgelopen jaar, waarin ik op persoonlijk vlak nogal wat tegenwerking te verstouwen kreeg, was dat het mij bijvoorbeeld heel goed helpt om na een dag vol narigheid en bleh een extra lekkere maaltijd te koken. Vroeger hoefde dat juist op dat soort dagen niet van mezelf, want ik had al genoeg voor mijn kiezen gehad, dus mocht ik vier minuten ravioli koken en dat was het dan.

Sjaal in één kleur

Maar ik kwam erachter dat juist de kracht van iets kleins, maar heel fijns doen – in mijn geval dus een gerecht uit het boek Simple van Ottolenghi klaarmaken – de hele dag een soort opwaartse beweging gaf. Want: ik had wel iets gemaakt, hoe klein ook. En het was lekker. En warm. En het hele gezin, althans de gezinsleden die van groenten houden, smulde ervan.

Dit jaar ga ik wat vaker letten op de kracht van klein. Niet meteen een enorme to do-lijst maken om de wereld te lijf te gaan, en ook niet denken dat ik in m’n eentje het klimaatprobleem kan oplossen. Maar gewoon kleine, fijne dingen maken, doen of ondernemen. Voor mezelf en ook voor anderen. Misschien ga ik zelfs weer breien. Maar dan wel alleen een lange rechte sjaal, in één kleur. Want wat voor de een de power of small is – een leuk zelfgebreid vest voor een familielid – is voor de ander een klus van epische omvang.