Tatjana over liefdesverdriet: 'Soms moet je toegeven dat iets niet langer past'

Schrijver Tatjana Almuli pretendeerde dat ze de wereld aankon, tot ze alleen nog maar rouwde om haar moeder. Nu gaat ze haar gevoelens niet langer uit de weg. Deze keer: liefdesverdriet.

Een paar maanden geleden schreef ik over de liefde. Ik schreef over hoe ik geloof dat je niet alles kunt verwachten van één liefdespartner en over hoe lange relaties nooit enkel romantisch en gelukzalig zijn. Soms is een relatie vooral hard werken, met ruzies en concessies, soms is het kabbelend water waar je eigenlijk naar een vloedgolf verlangt.

Ik schreef over de man met wie ik negen jaar samen was, over hoe we elkaars menselijkheid en tekortkomingen accepteerden, over hoe blij ik daarmee was. Toch heb ik in die periode de relatie beëindigd. Want soms moet je toegeven dat iets niet langer past. Er kan nog zo veel liefde, geborgenheid en veiligheid zijn, soms is dat niet genoeg.

Wie kreeg de kat?

Ik voelde dat het beter was om alleen verder te gaan, maar makkelijk was het niet. Wanneer je zo lang samenleeft, ben je niet van de ene op de andere dag écht uit elkaar. We woonden dan wel in een bescheiden Amsterdamse bovenwoning, ook op zeventig vierkante meter heb je veel uit te zoeken met elkaar. Wie kreeg de kat? Hoe bepaalde je wie meer recht had om gewekt te worden door zachte pootjes ’s morgens vroeg? De stoel van mijn oma waar hij liever in zat, het servies van zijn ouders dat ons allebei dierbaar was, de boeken die we elkaar cadeau deden met het idee ze ook zelf te kunnen lezen, alle meubels die we samen op de kop tikten.

We moesten overal doorheen met onze handen én hoofden, ook al braken onze harten meerdere keren op een dag. Samen de foto’s langs waar alle momenten dat we nog wel pasten op zijn gedocumenteerd. Zijn vrienden die door de jaren heen ook mijn vrienden waren geworden, en hoe hij zei dat ik ze natuurlijk gewoon nog kon blijven zien, maar hoe we allebei wisten dat het anders zou zijn.

Waarom wilde ik dit?

Op een willekeurige donderdagochtend vertrok hij. Geen grootse woorden, geen dramatisch afscheid. Wat zijn we volwassen geworden, zei ik. Hij glimlachte, maar zijn ogen deden niet mee. De eerste momenten alleen spookte ik door het huis. Ik sliep diagonaal omdat er ineens zo veel ruimte was. De kat wekte me niet – alsof ze voelde dat alles anders was en ik de boosdoener was. Brak van de gebroken nachten liep ik naar de keuken op zoek naar koffie, maar het koffiezetapparaat was met hem meeverhuisd.

Ik vervloekte mezelf: waarom wilde ik dit? Elke dag huilen, maar ook al gauw weer lachen, nachtelijke escapades in de kroeg, een eerste kus met een ander. Ik had het wekenlang koud, kocht een nieuwe jas, extra dikke sokken, maar niets hielp. Ik googelde over hartzeer – ook als het jouw keuze is om een relatie te beëindigen, en of er misschien een stappenplan was. Stiekem wist ik het allang: ik moest hier zelf doorheen, met al die gedachten en gevoelens en diep vanbinnen het vertrouwen dat dit de juiste keuze was en ik van deze periode vol intensiteit ongetwijfeld weer veel ging leren.