Zomaar een kwetsende opmerking toegeroepen krijgen. Schrijver Tatjana Almuli ziet hoe het aan haar verleden raakt. Maar gelukkig weet ze inmiddels hoe ze ermee moet dealen.
Schijnbaar reed ik door rood. Ik werd afgesneden door een taxi, de chauffeur opende zijn raam en zelfs door mijn muziek heen hoorde ik zijn stem luid, agressief en spottend: “Pas op waar je fietst, je rijdt door rood, lelijke dikzak.”
Jaren terug hoorde ik het woord voor het laatst. Het was eenzelfde soort scène: iemand op straat schold me uit, vanuit het niets, het raakte me net zo hard als nu. Na zo’n overval probeer ik zo’n opmerking te rationaliseren: ik brak een verkeersregel, logisch dat de beste man geërgerd is. En dikzak, tja, ik ben dik, dat valt niet te ontkennen en een zak ben ik in dit geval misschien ook.
Het meisje in de spiegel
Maar zo’n opmerking raakt ook iets anders, iets van vroeger: alle keren voor de spiegel, in tranen omdat mijn lichaam in niets leek op dat van vrouwen op het witte doek, in tijdschriften, in de videoclips op MTV. Het afgrijzen op het gezicht van mijn oma toen ze me op mijn elfde van top tot teen bekeek en toesprak: “Als je niet afvalt en zo dik blijft, vind je nooit een man, een baan. Dan blijf je ongelukkig en alleen over.”
Alle blikken van familieleden, collega’s, kennissen als ik mijn hand naar íéts van eten bewoog: zou je dat nou wel doen? Schaamte wanneer ik niet in restaurant- of vliegtuigstoelen pas. Uitgelachen worden door jongens tijdens uitgaan, de knorgeluiden die ze maakten wanneer ik langsliep. De vakanties en stranddagen die ik me door de neus liet boren omdat ik niet in bikini of badpak durfde naast mijn slanke vriendinnen.
Terug bij af
Ik heb mezelf inmiddels voor een groot deel geaccepteerd. Dankzij heel wat therapie, zelfzorg, fijne mensen in mijn omgeving, minder focus op mijn uiterlijk en meer diversiteit in mijn tijdlijn. Ik laat mijn leven niet langer leiden door onzekerheid, schaamte en angst. Maar soms kan het voelen alsof ik terug bij af ben, bijvoorbeeld door zo’n rotopmerking.
Dan haalt de realiteit me in: een groot deel van de mensen denkt nog altijd negatief over dik zijn en dikke mensen. Ze hebben allerlei vooroordelen, denken te weten hoe ik leef en wat ik anders zou moeten doen om een beter, geslaagder mens te zijn. Dat doet pijn en blijft moeilijk te verkroppen.
Protest
Gelukkig is er de afgelopen jaren in mij wel degelijk iets veranderd. De grootste winst: ik kruip niet langer weg in een hoekje, verstop mezelf en daarmee mijn dikke lichaam niet, ik vind niet langer mijn heil in overeten, ik kies tegenwoordig voor protest.
En dus stak ik mijn middelvinger op tegen de taxichauffeur, belde een vriendin om mijn frustratie te spuien, trok de volgende dag een kort broekje aan, toonde mijn benen in vol ornaat aan de wereld – ook al vond ik het spannend, en lag die avond in bikini aan een drukbezochte kade. Toen ik in het water lag en alles van me afspoelde, voelde ik me vrij. One small step for mankind, but a giant leap voor iemand die te lang heeft geloofd te moeten veranderen voor bestaansrecht.
Meer lezen
- Vergeet dat hele oordeel over jezelf: 4 oefeningen in zelfacceptatie.
- Op weg naar zelfacceptatie: Lang voelde ik me als dik persoon niet goed genoeg.
- Ruzie, liefde, eten, rouwen: zo zag de jeugd van Tatjana Almuli eruit.
Gepubliceerd op 8 april 2025
