Kunstenaar Shertise Solano voelde zich altijd al thuis in musea. Nu combineert ze haar theaterervaring met het maken van beeldende kunst, zoals collages en stop-motionfilms.
Wat ben je aan het doen?
“Sinds eind april is er een installatie van mij te zien in het Stedelijk Museum Schiedam. Die maakt deel uit van een expositie over de Nederlandse kunstenaar Frieda Hunziker, die in de jaren vijftig op Curaçao was. Samen met andere kunstenaars, zoals Serana Angelista en Carlos Blaaker, reflecteer ik met de blik van een insider op het hedendaagse leven op het eiland. In mijn installatie zie je een Kadushi, een wilde cactussoort die alleen daar groeit.”
Vanuit het theater ben je steeds meer beeldende kunst gaan maken, hoe ging dat?
“Bij Productiehuis Theater Rotterdam was ik artist in residence, en werd ik uitgenodigd om alles wat ik daar deed te filmen. Een schot in de roos: ineens voelde ik de ruimte om te maken wat ik wilde, mijn eigen fascinaties te volgen en niet vast te zitten aan een regie, script of andere acteurs. Vanaf daar ben ik mijn kunstenaarschap verder gaan ontdekken. Nu maak ik installaties, collages op papier en film, stop-motionfilms en objecten.”
Waarom was eerst die omweg nodig, denk je?
“Al op jonge leeftijd bezocht ik musea; ik begreep niks van wat ik zag, maar ik voelde me er fijn. Kunst stond voor vrijheid, schoppen tegen regels, jezelf zijn en tegelijk mooie dingen maken. Ik wilde dat ook graag, maar het leek me onbereikbaar – in mijn wereld was niemand kunstenaar. Het theater, communiceren met mijn lichaam, stond veel dichter bij me, dus ik kwam bij jeugdtheater Hofplein terecht. Achteraf was acteren de brug naar waar ik nu ben.”
Wat heeft jou als kunstenaar gevormd?
“Mijn jeugd in het Rotterdamse Delfshaven, de Antilliaanse muziek van mijn ouders, dansen in de kamer, spelen op straat, moeilijke en leuke periodes – een hectische tijd met veel indrukken en emoties. In mijn werk kom ik daar vaak bij uit, hoe ik in mijn leven mijn eigen weg ben gaan vinden. Van huis uit leerde ik om dingen voor me te houden; mensen hoeven niet alles van je te weten, was het idee. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat in al mijn werken geheimen zitten, zelfs voor mij, die ik bijvoorbeeld verstop achter een wit vlak of achter mijn zwarte figuren. Met wat ik maak, probeer ik geheimen te ontrafelen en ze een plek in de wereld te geven.”
Hoe hoop je dat mensen naar je werk kijken?
“Ik zou het geweldig vinden als ze niet precies begrijpen wat ze zien en daardoor steeds naar een werk blijven terugkomen. Dat ze het meer beleven en ervaren met hun lijf dan dat ze het met hun hoofd snappen. Dan ontstaat er een uitwisseling tussen werk en publiek, oneindig als een lemniscaat: dat vind ik iets heel moois.”
Meer lezen
- Marte maakt ervaringstheater dat je met al je zintuigen kan beleven.
- Het bijzondere leven van Jane Birkin.
- Hoe kunst je dichter bij jezelf kan brengen.
Interview Klaartje Scheepers Fotografie Ernst van Deursen
Gepubliceerd op 1 augustus 2023
