Hoe de regel ‘poen, prestige of plezier’ kan helpen met keuzes maken op je werk

Columnist, schrijver en podcastmaker Aaf Brandt Corstius mijmert over een quote die haar opviel. Deze keer: een regel waarmee ze haar werkproblemen makkelijker oplost.

Het is alweer dertien jaar geleden dat ik het Handboek voor de moderne vrouw schreef, samen met Machteld van Gelder, met wie ik tijdens het schrijven goed bevriend raakte. Van haar leerde ik onder andere de term spi-spa-spulletjes, waarover ik eerder schreef. Een heel handige term, want wat er eigenlijk mee bedoeld wordt, door Machteld, is dat je een heleboel leuke ornamentjes, kandelaartjes, etuis en oorbellen kunt kopen in van die net iets te dure winkels met spullen (vaak in de vorm van een dier, of in vrolijke kleuren), maar dat dat uiteindelijk allemaal spi-spa-spulletjes zijn. Waar je niks aan hebt.

De drie p’s

Wat Machteld me toen ook leerde, was het driemanschap ‘poen, prestige en plezier’ – en aangezien ik die formule deze week nog gebruikt heb om een werkprobleem op te lossen voor mezelf, deel ik ’m hier ook even. Machtelds theorie was namelijk dat iedere klus, iedere baan en ieder ander werkevenement minstens twee van de drie woorden van de riedel ‘poen, prestige en plezier’ moest bevatten. Dus kon je met een klus geld verdienen en lol maken? Dan maakte het niet uit dat ie verder niets zou betekenen voor je cv of status in de wereld: gewoon doen, want hij bevatte dus twee p’s. Kreeg je een vervelende, zware klus op je bord waar echter een hoop prestige en geld aan vastzat? Doen, dan maar even geen lol: prestige en poen waren twee van de drie p’s, dus genoeg.

Maar: er geldt dan dus ook dat één p niet genoeg is. Een klus waarmee je een hele bom duiten verdient, klinkt goed. Maar als er geen greintje plezier te halen is en je er ook nog eens nul prestige mee vergaart, moet je het niet doen volgens de leer van Machteld. En ook volgens die van mijzelf, inmiddels, want als wie dan ook mij een werkdilemma voorlegt, toets ik dat altijd aan de hand van de drie p’s.

Beslisboom

Het fijne is dat je dan plots een heel overzichtelijke beslisboom hebt waaraan je je werkkwestie kunt ophangen, en meteen weet of je ja of nee moet zeggen. Het is namelijk opvallend makkelijk om bij een werkding vast te stellen of je er lol mee hebt, of je er veel of weinig mee verdient en of het je verder helpt in de vaart der volkeren.

Laatst had ik zo’n klus waar maar één p in voorkwam. Hoewel ik al jaren leef volgens de drie p’s waarvan er twee aanwezig moeten zijn, had ik het werk toch aangenomen. Maar het voelde allemaal niet lekker, niet goed. Mijn onbewuste had al door dat hier een p tekortschoot, maar ik had het zelf niet in de gaten. Totdat Gijs, mijn man, het zei. Want hij is ook bevriend met Machteld, en hij heeft het Handboek natuurlijk gespeld indertijd (not). “Ja, maar met dit werk krijg je ook maar één p!” riep hij uit.
O ja. Dáárom vond ik het geen fijne klus.

Voldoening

Het beste zijn natuurlijk de werkjes waarbij je alle drie de p’s tegelijk kunt bemachtigen, en ook dat kan best vaak. En het geeft extra veel voldoening om vast te stellen dat je een werkgebeuren hebt gecreëerd waarbij je niet alleen de twee benodigde p’s hebt, maar nog die derde extra p als een soort bonus erbij. Het werkt elke keer, ik garandeer het je.