'Voel je onrust en stress? Geen paniek, deze gevoelens horen óók bij het leven'

Bente van de Wouw is online editor van Flow en deskundige op het gebied van introversie en slow life. Ze ontdekte dat je geen boerderij met kippen nodig hebt om langzaam te leven. Dat kan ook gewoon – of júist – in het hectische nu. Deze keer: Bente leert dat onrust en stress ook bij het leven horen.

Het is donderdagavond rond een uur of twaalf en ik val maar niet in slaap. Hoewel ik moe ben en twee uur geleden al in bed stapte, houden mijn gedachten me wakker. In mijn hoofd ga ik na waarom dat slapen maar niet lukt. Neem ik wel genoeg rust? Ik denk het wel. Wat als de onrust groter wordt? Dat wil ik niet. Hoe gaat dit gevoel weer weg? Niet. Sterker nog: de onrust lijkt alleen maar toe te nemen.

Dat is een beetje mijn eigen schuld. Zodra ik merk dat ik me onrustig voel – lees: nerveus, gestrest of moe – maak ik me zorgen. Dat komt misschien omdat ik ooit een burn-out heb gehad. Zie je wel, denk ik bij de eerste slapeloze nacht of een dagje paniekvoetbal: daar gaan we weer.

Langzaam leven = uitermate zen zijn

Dan begin ik te piekeren over alles wat ik moet veranderen om weer rust in mijn lijf te voelen. Misschien kan ik die ene afspraak afzeggen, of moet ik toch niet beginnen aan dat grote project. Vaker mediteren, gezonder eten, telefoon op stil. Enzovoorts, enzovoorts. Alles om die hoge golven maar glad te strijken. Een kalme zee, wil ik. Dat is tenslotte wat langzaam leven is in mijn hoofd: uitermate zen zijn.

Een emotie uit je lichaam willen drijven werkt natuurlijk averechts, dat weet ik ook wel. En het resultaat is dat ik me de volgende dag allesbehalve zen voel. Als ik die avond na een yogasessie, wandeling, uurtje breien én tien minuten mediteren nog niet de rust zelve ben, voelt het alsof ik gefaald heb. Rustiger dan dit kan niet, denk ik. Hoe kan het dan dat ik me zo gestrest voel?

Hoge golven horen bij het leven

Na een paar uur plafondstaren schiet me te binnen wat mijn psycholoog ooit zei: “Jij wilt die golven zo graag gladstrijken, dat je over het hoofd ziet dat je er geen controle over hebt. Hoge golven horen bij het leven. De kunst is om erin te leren zwemmen.” Mezelf dwingen om rustig te worden, is duidelijk geen zwemmen. Verzuipen, meer. Omdat het alleen maar zorgt voor extra druk.

Die nacht besluit ik al mijn doemgedachten te laten varen en de volgende dag probeer ik ook mijn paniekgevoel niet weg te mediteren. Dan maar alles doen met een onrustig hoofd. Op mijn eigen tempo, dat wel. Ik zeg geen extra afspraken af en start gewoon dat grote project, inclusief onzekerheid en angst. Omdat ik weet: ik kan zwemmen. Het rusteloze gevoel blijft nog een paar dagen hangen, daarna slaap ik weer goed en voelt mijn hoofd weer leeg.

De zee is weer glad, zonder dat ik daar echt moeite voor heb gedaan. Ik weet dat die lage golven tijdelijk zijn en dat de zee uiteindelijk weer woest wordt. En dan weer kalm. En dan iets daartussenin. Dat klinkt misschien eng – weinig controle hebben over je eigen getijde – maar het geeft ook rust. Het leert me dat je geen monnik hoeft te zijn om langzaam te leven en dat dingen met aandacht doen, niet betekent dat je een of ander verlicht wezen bent zonder stress. Wat slow living wél betekent, is dat je aanwezig bent in het nu, en dat nu is soms een pakketje van stress en een vol hoofd. Is prima, het betekent dat je leeft.