'Misschien leerde mijn moeder me juist toen wel de belangrijkste les van mijn leven'

De nieuwe Flow ligt in de (online) winkels. Een nummer waarin het onder meer gaat over het gevoel van een gejaagd leven, en het verlangen naar rust en kalmte. Zo gaat Irene ermee om.

Als iets de verhalen in de nieuwe Flow met elkaar verbindt, is het wel de allesoverheersende behoefte aan trager leven. Schrijver Thomas Heerma van Voss vertelt waarom hij zo geniet van reizen met de trein (juist ja, vanwege die kalmerende cadans onder andere), er is een verhaal over voorlezen aan elkaar (enorm rustgevend en lief), schrijver Paolo Giordano merkt dat het hem steeds beter lukt om in het nu te leven en in het artikel over remote werken komt Elisabeth aan het woord, die met haar familie in Portugal zo fijn een tandje terug kon schakelen toen ze het gejaagde leven vol clubjes en verjaardagen en sociale verplichtingen achter zich liet.

Een slome treinreis

Ik verlang er soms ook zo naar. Een leven met een ritme dat lijkt op een slome treinreis. Af en toe een hoogtepuntje: prima, maar verder vol rust, verstilling en kalmte. Zijn we drukker dan ooit zoals de Volkskrant onlangs kopte, en voelt vertragen daarom als het nieuwe goud? Is de wereld te overweldigend geworden met alle prikkels en veranderingen? Zijn we constant bezig met doen en beleven om fomo geen kans te geven? Zijn onze hersenen verslaafd geraakt aan steeds weer een nieuw shotje dopamine?

Verplichtingen

Ik dacht erover na toen ik het afgelopen weekend bij mijn moeder was. Omdat ze alzheimer heeft, lukt een gesprek niet zo vaak meer. En eigenlijk lukt er sowieso niets meer. Haar brein brengt haar in een traag tempo naar een plek waar ze alleen maar ís. Waar ze verstild en zonder besef van tijd enkel nog zit te zijn. Zoals altijd ging ik meteen aan de slag. Opruimen, administratie doen, dingen uitzoeken, hup, hup. Toen ik eindelijk even zat, begon het alweer te malen in mijn drukke hoofd vol werk en stress en deadlines en afspraken en verplichtingen.

Het mag allemaal wat trager

Tot ik mezelf dwong me aan mijn moeders tempo over te geven. Ik zette een cd met klassieke muziek op, kroop tegen haar aan op de bank en pakte haar hand. En terwijl de minuten voorbijkropen, voelde ik mijn onrust wegebben. En ik dacht: misschien leert mijn moeder me juist nu wel de belangrijkste les van mijn leven. Dat het allemaal wel wat trager mag.

Hoe voelt het voor jou? Is jouw leven ook te veel, te vol en te snel? Laat je me weten hoe jij vertraagt? Je kunt me mailen op irene.smit@dpgmedia.nl.