'Daar op de Marker Wadden kwamen mooie inzichten naar boven'

Caroline Buijs is creative managing editor van Flow en heeft contact met illustratoren over de hele wereld én een creatieve blik. Ze weet als geen ander: iets met je handen maken, geeft rust in je hoofd. Deze keer: op de Marker Wadden komt een mooi inzicht naar boven.

Laatst grapte ik met een collega dat onze hersenen misschien toch wat vervormd zijn na de lockdowns van afgelopen jaren. Zij was op stedentrip geweest en begreep niet meer waarom ze lopen door een drukke stad ooit leuk had gevonden.

Ik had mezelf afgelopen maanden – min of meer onbewust – in een soort vrijwillige lockdown gestort: ik had het reuze naar mijn zin thuis terwijl ik tekende, las, kookte, af en toe een wandeling maakte, soms naar de bios ging en verder niet zo veel mensen zag – ik had het tenslotte al druk genoeg met werk. Ik vond het wel best zo, dacht ik, en het koude voorjaar hielp ook niet echt mee.

Als je hoofd vol zit

Totdat mijn schoonzusje me vorige week uit mijn winterslaap wekte door me een dag mee te nemen naar de Marker Wadden. Om zeven uur ’s morgens liep ik naar het station en ik had mijn neus nog nauwelijks in de frisse ochtendlucht gestoken of ik wist meteen weer waarom het zo goed is om op pad te gaan en nieuwe dingen te blijven doen: met elke ademteug voelde ik nieuwe energie binnenstromen.

Ik weet het: als je hoofd vol zit met dingen die nog moeten en je de neiging hebt om afspraken af te zeggen, moet je júíst rust nemen en ontspanning zoeken. Gek dat ook wanneer je dit weet, je het toch niet vanzelf doet.

Lui in de zon zitten

Die Marker Wadden zijn zo mooi: vanaf Lelystad is het drie kwartier varen op een meer dan honderd jaar oude boot en zodra je het eiland op loopt ben je in een andere wereld. De eilanden zijn ‘gemaakt’ van zand, klei en slib uit het Markermeer waar allerlei vogels neerstrijken en waar een nieuw natuurgebied aan het ontstaan is. Ik zag vogelsoorten waar ik nog nooit van had gehoord (dat was ook niet zo moeilijk, want ik ben niet zo’n vogelkenner), zoals de baardman: een rietvogel die een schattige roep heeft, die klinkt als een belletje.

Na een wandeling met de boswachter (al is er geen boom te zien op dit wad, wel mooi moeras, duinen, gras- en bloemensoorten) hadden we nog een uur over voordat de boot weer vertrok naar het vasteland. Mijn schoonzusje wilde in dat uurtje nog wel een wandeling maken, maar ik koos voor lui in de zon zitten terwijl ik naar de kwakende kikkers en het bellende baardmannetje luisterde.

Een mens moet ook niet té actief willen zijn, is mijn motto. Maar ondertussen kwam er wel weer ruimte in mijn hoofd voor nieuwe plannen en ideeën.