#dearintern: 9 gênante (en geruststellende) werkblunders

Een tijdje terug stuurde een stagiair van HBO Max per ongeluk een lege testmail naar de nieuwsbriefabonnees van het bedrijf. Genoeg reden voor velen om hun eigen #fails te delen op social media.

Na het schrijven over deze stroom aan #dearintern-blunders, kon online editor Ruby het niet laten om een rondje langs de Flow-redactie te doen. Van een klassieke extra nul intypen tot stierenmelk kopen: hier lees je wat geruststellende ‘achteraf kan ik er wel om lachen’-blunders van de redactie.

9x fouten maken we allemaal

Lisanne | Editor online

“Ik werkte voor een onlinemarketingbureau en beheerde het advertentiebudget van een klant. Waar ik zo’n honderd euro per dag kon uitgeven, had ik het budget per ongeluk een nulletje te veel meegegeven. Na het weekend kwam ik terug op werk om erachter te komen dat het account dus niet honderd euro per dag had uitgegeven, maar duizend euro. Ik was er toentertijd (als meisje van 21) echt overstuur van.”

Maaike | General managing editor

“Tijdens mijn stage bij een televisieproductiebedrijf werkte ik mee aan het Nationaal Songfestival. Op de avond zelf zou ik de bloemen overhandigen zodra het winnende lied bekend was gemaakt. Best spannend om het podium op te stappen als je weet dat de tv-camera’s draaien. Ik zou een seintje krijgen via mijn headset.

Toen het bijna zover was stond ik, met mijn armen vol bloemen, te wachten tot het winnende lied was uitgeroepen. Het publiek joelde, klapte, de zangeressen maakten een buiging. Maar geen ‘go’ door mijn koptelefoon. Nu pas checkte ik zenuwachtig de headset. Hij stond niet aan.

Aan de overkant, van achter een gordijn, stond iemand druk te gebaren. Ook de zangeressen keken nu ongeduldig mijn kant op. Ik stapte vertwijfeld de schijnwerpers in, maar intussen begon net de band weer te spelen, er kwam een toegift. De frontvrouw, nogal een kenau, draaide haar hoofd met een ruk naar me toe en gaf me – ja, echt – een flinke duw. Weg moest ik met mijn bloemen, terug de coulissen in. Hier werd opgetreden, ja? Ik wist maar net mijn evenwicht te bewaren en maakte me beschaamd uit de voeten.

Een dag later werd ik proestend gebeld door mijn stagebegeleider: ik was op tv! Het ging niet om het Songfestival, maar om een show van Paul de Leeuw. Hij speelde het hele ongemakkelijke voorval na op landelijke televisie: een persiflage. My fifteen seconds of fame.”

Caroline | Eindredactie

“Niet per se een blunder, wel iets waar ik achteraf hard om heb gelachen: tijdens mijn stage bij een lokale krant mocht ik geregeld verslag doen van rechtszaken, dat vond ik superleuk. Eén keer was het een zaak waarin een Somalische man terechtstond voor het mishandelen van zijn vrouw. Ik zat daar als enige in de rechtszaal, het was verder helemaal geen grote zaak. Toen we bijna klaar waren vroeg de rechter met een gezicht vol medelijden: en mevrouw, hoe gaat het inmiddels met u? Hij dacht dat ik de mishandelde vrouw was. Ik weet niet of ik dat nou echt een compliment vond.”

Bente | Editor online

“Toen ik op mijn achttiende als teamleider bij Albert Heijn werkte, moest ik altijd de bloemen bestellen voor de verkoop. Blijkbaar had ik een keer niet goed opgelet, want de volgende dag kwamen er honderden kerststerren binnen (van die plantjes die absoluut niet goed verkopen). Ik had per ongeluk een nul te veel ingetikt en dertig werd driehonderd. De kerststerren stonden overal in de winkel om er vanaf te komen, natuurlijk 1 + 1 gratis. Baas niet blij.

O, en ik heb daar ook een keer uit nieuwsgierigheid een knopje onder de servicebalie ingedrukt. Bleek het stille alarm te zijn voor overvallen. Meteen de hulpdiensten in touw. Twee managers die in paniek door de winkel renden, op zoek naar het codewoord om te laten weten dat het een loos alarm was. Ik schaam me nog als ik eraan terugdenk.”

Caroline | Managing editor specials

“Tijdens mijn zomerbaantje bij een bejaardentehuis smeerde ik een boterham voor een patiënt met stevige parkinson. Toen ik de vloer even later bezaaid zag liggen met gekleurde muisjes besefte ik dat ik beter voor ander beleg had kunnen kiezen.

Een andere: terwijl ik honderd gulden wisselgeld aan een klant wilde overhandigen bij de kassa van de Bijenkorf stond er als verrassing een vriend voor m’n neus die een halfjaar op reis was geweest. Ik liet mijn kassa onbemand – met de geldlade open – en omhelsde enthousiast mijn vriend, het briefje van honderd nog in mijn hand. Mijn chef was not amused.”

Sophie | Stagiair onlineredactie

“Het was mijn eerste werkdag op de sieradenafdeling van de Bijenkorf. We kregen een aantal kettinkjes en armbanden binnen die aan een muur moesten worden gehangen. Een collega (oudere vrouw, streng en ietwat intimiderend) vroeg aan mij (zeventienjarige die net haar eerste baantje had) of ik met een perforator een gaatje in de verpakking wilde maken, zodat ze opgehangen konden worden.

Natuurlijk niet de aller moeilijkste klus, dus ik zette gelijk de perforator erin, maar merkte dat het nogal stroef ging. In plaats van even te checken wat het probleem was, ging ik nog harder duwen. Ik perforeerde dwars door de ketting heen… Ik schaamde me zo erg dat ik hem helemaal achteraan het rek heb gehangen in de hoop dat niemand het zou merken. Ik heb er nooit meer wat van gehoord.”

Ruby | Online editor

“Toen ik als achttienjarig broekie in de bediening belandde bij een restaurant in de buurt was ik al net zo goedgelovig als nu. Toen de chef-kok me vroeg om een pak stierenmelk te halen, ging ik dan ook braaf – na enige twijfel – op pad. Ik had er nog nooit van gehoord, maar dat een andere kok ‘Schapen geven toch ook melk’ zei, was voor mij genoeg reden voor een ‘O ja, tuurlijk. Tot zo!’

Alsof het nog niet gênant genoeg was dat ik faalangstig alle schappen afzocht, heb ik ook nog even aan de winkelmanager om hulp gevraagd. ‘Ik kijk even mee,’ zei hij al lopend richting koeling. Totdat hij abrupt stopte en zich voorzichtig omdraaide: ‘Wacht, volgens mij word je in de zeik genomen.’ Met de staart tussen mijn benen strompelde ik het restaurant weer binnen waar ik luidkeels lachend werd ontvangen door mijn collega’s. Die chef is overigens nu mijn partner, die me er nog altijd met liefde aan herinnert tijdens kringverjaardagen.”