‘De perfecte partner? Liefde betekent niet dat je aan alle verwachtingen moet voldoen’

Schrijver Tatjana Almuli pretendeerde dat ze de wereld aankon, tot ze alleen nog maar rouwde om haar moeder. Nu gaat ze haar gevoelens niet langer uit de weg. Deze keer: het vinden van de perfecte partner.

Laatst vond ik een roze pluche dagboek terug uit 2002, ik was toen elf. Omringd door dikke lijmresten pronkten een paar pagina’s uit Tina en Fancy aan de vergeelde bladzijden van mijn boekje. Relatietips werden ingeleid door kreten als ‘Zo vind jij je droomman’ en: ‘Hier moet de perfecte man aan voldoen.’

In hanenpoten had ik de lijstjes aangevuld met mijn eigen opsomming: mijn toekomstige vriendje moest grappig zijn en lief, avontuurlijk ook. Veel vrienden hebben leek me belangrijk en hij moest uit een leuk gezin komen – ik zag al voor me hoe ik daar dan naartoe kon vluchten als er thuis weer eens bonje was. Uiteraard moest hij knap zijn, van muziek én sport én lezen houden. Hij moest een dierenvriend zijn en grootse dromen en doelen hebben waar hij hard voor werkte. Een aardige eisenlijst, maar dat was in die tijd normaal. Het was in elk geval wat ik voorgeschoteld kreeg in die tienermagazines en in de televisieseries die ik een paar jaar later verslond: never settle for less.

Inruilen voor de volgende

Van Sex and the city tot Gossip girl, en van The hills naar Gilmore girls: de zoektocht naar de Perfecte Partner stond in iedere verhaallijn voorop – in deze series ging het nagenoeg altijd om heteroseksuele relaties. Ik volgde de vrouwelijke protagonisten, hun relaties waren vaak inwisselbaar en bij het minste of geringste werden mannen ingeruild. Hun honger naar perfectie leek nooit gestild; altijd op zoek naar een beter, leuker, knapper, succesvoller exemplaar. Het beeld dat mij en vele anderen werd voorgehouden: stop niet met zoeken tot je die ene Grote Liefde vindt. Hij (of zij of die) die alles goedmaakt en al je wensen, dromen en behoeftes vervult.

Te dramatisch, te nonchalant

Ik was 23 toen ik voor het eerst een vaste relatie kreeg met de man die negen jaar lang mijn partner was. Ik kwam er al gauw achter dat echte liefde of een goede relatie helemaal niet betekent dat je aan alle eisen of verwachtingen van de ander voldoet. Natuurlijk moet je geen genoegen nemen met broodkruimels, maar ik denk dat we over het algemeen heel goed weten wanneer we onjuist worden behandeld. Mijn geliefde kruiste veel hokjes aan van mijn denkbeeldige lijstje, maar hij scoorde ook genoeg minpunten. Net als ik.

Onze muzieksmaak was verschillend, hij was minder actief of sportief dan ik. Soms was ik onnodig dramatisch en hij juist te nonchalant. Onze relatie werkte al die jaren goed omdat we elkaars menselijkheid respecteerden. En altijd hebben we ingezien dat perfectie niet bestaat, ook niet in de liefde.