Tip van de psych: zo zorg je beter voor jezelf (en voorkom je die meltdowns)

Ruby Wijdenbosch is online editor voor Flow en duikt graag in de menselijke psyche aan de hand van interviews en haar eigen gesprekken met psychologen. Om de week deelt ze een tip van de psych. Deze keer: wanneer je eigenlijk altijd te laat begint met selfcare.

Naast een ingewikkeld hoofd, heb ik ook een lastig lichaam. Waar collega’s urenlang achter hun laptop kunnen zitten, krijg ik al gauw last van rug, nek en schouders.

Waarom ik vroeger dacht dat fysiotherapie zin had, terwijl ik niets aan mijn lakse levensstijl veranderde, is me een raadsel. Maar wat ik na al die 174.602 sessies wel weet is dat het antwoord meestal ‘bewegen’ is. En toch deed ik het lekker niet, want wie vindt bewegen nou écht leuk!?

Acht uur lang tikken

Mijn prestatiedrang en perfectionisme zorgden ervoor dat ik dagelijks met droge ogen uren achter elkaar zat te tikken, met als enige pauzes de loopjes naar de koelkast en koffieautomaat en terug. In een gekke bui naar de supermarkt (drie minuten lopen). Dat mijn aantal stappen daarmee op maar 200 per dag bleef hangen, negeerde ik voor het gemak even want ‘Ik was zó productief geweest.’

Heel veel pijn was het gevolg. Dan werd ik zo kwaad dat ik dagen achter elkaar door de wijk stampte, hijgend door het bos jogde en met de tranen in mijn ogen aan allerlei enge apparaten in de sportschool hing. Totdat het weer goed ging. Dan kapte ik ermee, want wie vindt bewegen nou écht leuk, en begon de cirkel opnieuw. En dit is eigenlijk precies hoe mijn selfcareroutine eruit zag.

Niks veranderen, wel jammeren

“Ik vind het gewoon oneerlijk dat ik zo veel meer moeite moet doen om me goed te voelen dan anderen,” jammerde ik tegen mijn psych. Ze begreep mijn frustratie wel, maar: “Het is heel belangrijk om op tijd aan jezelf te denken, ook als je dat wat eerder moet doen dan anderen.” En dat ging zowel over mijn fysieke als mentale gemoedstoestand.

“Vaak beginnen we pas wanneer het al te laat is”

Pas wanneer ik na dagenlang te veel werken, sociale afspraken en huishouden uitgeput in bed lag te janken, ging ik voor mezelf zorgen. Blokkeerde ik mijn agenda, negeerde ik alle appjes en liet ik die rommelige keuken voor wat het was.

“Als je preventief pauzes zou inlassen en rust zou nemen, hoef je helemaal niet op dat punt te komen,” vertelde de psych. Dat punt waarop ik snikkend van vermoeidheid mijn leven vervloekte omdat ik (figuurlijk, mijn rug mocht willen dat het letterlijk was) net zo hard wilde rennen als anderen – en het liefst nog harder. “Iedereen is anders, heeft een ander tempo en energielevel,” zei ze. “Vaak beginnen we pas met selfcare als het al te laat is.”

Bewegen? Selfcare? Leuk?

Dit inzicht – dat ik eigenlijk zelf ook wel kon bedenken maar wie vindt bewegen of selfcare nou écht leuk!? – heeft me zowel fysiek als mentaal geholpen. Ik houd het merendeel van mijn avonden vrij, laat app’ers wat langer wachten en negeer de zooi die mijn katten maken soms een dag. Ik werk rustiger, sport regelmatig en loop iedere dag braaf die healthwandeling (op eigen tempo).

Er zijn dus blijkbaar toch mensen die bewegen écht leuk vinden, en schrikbarend genoeg ben ik er een van geworden. Ik begeef me nu zelfs op het punt dat ik in blinde paniek raak als ik mijn rondje niet kan lopen (iets met angst voor pijn). Of dat nou goed is, laat ik in het midden. Maar van een hoop fysieke en mentale smart ben ik in ieder geval af.