Hoe lichaamsneutraliteit een mildere blik kan geven

Schrijver Tatjana Almuli pretendeerde dat ze de wereld aankon, tot ze alleen nog maar rouwde om haar moeder. Nu gaat ze haar gevoelens niet langer uit de weg.

De relatie met mijn eigen lichaam is er een van vele pieken en dalen. Tot een paar jaar geleden vooral een van dalen, eerlijk gezegd. Ik was nooit blij met mijn spiegelbeeld en walgde vaak van mijn lichaam. Ik dacht: pas als ik veel dunner ben, ga ik een gelukkig, gezond en succesvol leven leiden. Een leven waarin ik niet constant bezig ben met mijn gewicht en waarin ik niet word benadeeld omdat ik dik ben (door lovers, werkgevers, familie of willekeurige mensen op straat).

Ik dacht dat afvallen de oplossing voor alles was en viel voor het eerst in mijn leven extreem veel af. Weliswaar op een ongezonde, destructieve manier, maar dat zag ik pas later. Binnen een jaar was ik ruim zestig kilo lichter. Er klonk applaus, ik werd gevierd en bejubeld door iedereen behalve mezelf.

Niet goed genoeg

Waar ik had verwacht dat alle worstelingen rond mijn zelf- en lichaamsbeeld op miraculeuze wijze zouden verdwijnen, voelde ik me even ongelukkig als vóór de afvalrace. Nog altijd zag ik vooral wat er níét goed was; ieder laagje vet, elk stukje loshangend vel, ieder deukje of ander ogenschijnlijk mankement was er een te veel.

Ik sloeg maaltijden over, sportte vaak vier uur op een dag. Diners in het openbaar ging ik uit de weg, benevelde avonden met vrienden vermeed ik. Want verdovende middelen waren een afleiding en de nacht was niet aan mij besteed – om zeven uur ’s ochtends wachtte een perfect gebalanceerd cardio- en krachtparcours me immers op. Ik had altijd gedacht dat mijn leven zou beginnen als ik een bepaald gewicht had bereikt, maar mijn leven werd enkel kleiner, benauwder en minder vreugdevol.

De weg naar zelfliefde

Het is nu vijf jaar geleden dat ik besefte dat ik een andere relatie met mijn lichaam wilde ontwikkelen. Ik wilde zo dun, strak, glad, jeugdig mogelijk zijn. Maar het maakte me ongelukkig en zette mijn leven on hold, dus ik besloot me hiertegen te verzetten. En ik was niet de enige.

Het idee van lichaamspositiviteit en de daaraan verbonden body positivity-beweging is de afgelopen jaren meer mainstream geworden. Toch voelde ik me er nooit helemaal thuis: van zelfhaat naar zelfliefde is een grote stap die je niet zomaar bereikt. Daarnaast voelde ik de diepe wens juist minder bezig te zijn met mijn buitenkant.

Dankbaarheid

In het boek Meer dan mooi van Anuschka Rees stuitte ik op lichaamsneutraliteit, waarbij je leert kijken naar de functionaliteit van je lichaam. Als je naar je benen kijkt, focus dan niet op hoe rank of vol ze zijn, of er putten te zien zijn of littekens, maar kijk eens wat ze mogelijk maken. De mijne zijn sterk en flexibel: ik kan uren fietsen, lopen, dansen, ik kan flexibele poses aannemen tijdens yoga, ze hebben me laten zwemmen in de mooiste oceanen.

Lichaamsneutraliteit heeft me een mildere blik gegeven: de meeste dagen ben ik oké met mijn spiegelbeeld. En sommige dagen hou ik zelfs van mijn lichaam, kan ik genieten van de zachte vormen – zelfs de stukjes die uitsteken kan ik waarderen. Sommige dagen is er nog steeds een onzekere stem of zelfs milde zelfhaat – en dat zal misschien altijd blijven. Maar er staat voor mij nu iets tegenover: een grote dankbaarheid voor waar mijn lichaam toe in staat is, en dat geeft een enorme vrijheid.