Online editor Bente van de Wouw liep in 2019 na een burn-out, paniek- en angststoornis de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella en schreef er een boek over: Onderweg. In deze reeks deelt ze het online dagboek dat ze tijdens haar wandeling elke dag bijhield.
Dag 16: Carrión de los Condes naar Terradillos de los Templarios (25,8 km)
We zijn nog steeds in de Meseta, en ik loop 17 kilometer voor ik het eerste stadje tegenkom. De weg is zoals je hem op de foto ziet. Elke stap is hetzelfde. Geen bochten of veranderingen in landschap. Alleen dit. Ik loop en loop en stop alleen voor mijn lunch. Er blijven maar steentjes in mijn sandalen komen en de laatste kilometers doen pijn aan mijn voeten. Ik mag weer twee gloednieuwe blaren toevoegen aan mijn collectie.
De albergue is fijn en mijn ‘familie’ is er ook weer. Ricardo is yogaleraar in Guatemala en is zo lief om ons een lesje te geven op een grasveld in het dorp. Ik besef hoe bijzonder dat eigenlijk is. En hoe bijzonder deze mensen zijn. En ondanks de lichamelijke ongemakken voel ik me goed. O, en jongens, ik ben officieel over de helft. De eerste vierhonderd kilometer zitten erop. Feestje!
Dag 17: Terradillos de los Templarios naar Bercianos del Real Camino (23,7 km)
Een prima dag vandaag. De weg is zo-zo, maar de mensen maken het beter. Iemand van mijn camino-vrienden vindt op een of andere magische manier altijd en overal een gitaar en speelt op de meest willekeurige momenten, wat elke keer weer een feestje is. De weg van vandaag doet pijn aan mijn sandalen en ik ben blij als ik aankom in mijn albergue.
Ik douche, verzorg mijn blaren en was mijn kleren, de dagelijkse routine. De rest van de dag zitten vrienden en ik buiten tegen de muur van de albergue. We kletsen wat, eten wat, staren wat en dat is het eigenlijk wel. Nu snap ik pas hoe ouderen uren op een bankje in een willekeurige straat kunnen zitten en content kunnen zijn. Hier voel ik de rust om hetzelfde te doen.
De pasta komt ons de keel uit, dus gaan we voor burgers en friet in een restaurant ergens in de straat. Het kost ons tien minuten om die paar meters te lopen vanwege blessures, maar dat is niet erg. We hebben de tijd.
Dag 18: Bercianos del Real Camino naar Mansilla de las Mulas (27 km)
Ik sta hier óf bekend als het meisje uit Amerika (vraag me niet waarom), als the wild blonde girl óf als the blister queen. Dus het is het lot dat ik in een albergue beland waar de vrouw die de boel runt bekend staat als de curing queen. Ze kent elke blaar en weet wat ze ermee moet doen. Dus als ze vraagt of er iemand is die behandeld moet worden, wijst iedere pelgrim mijn kant op.
Ik krijg een stok om op te bijten voor de pijn (wat een grap is godzijdank) en alles wordt behandeld. ‘What the fuck is this shit,’ zegt ze als ze naar de Compeed wijst. ‘This is shit, don’t buy it anymore.’ Duidelijk. Ik krijg ook meteen advies om nieuwe schoenen te kopen, en laat ik morgen net in de grote stad León aankomen. Feest!
Als er anderen aan de beurt zijn voor de blarenbehandeling, is een man er zo slecht aan toe dat hij meteen naar de dokter wordt gebracht. Hij mag niet meer verder lopen. Zo gaat het soms hier, maar ik wandel met goedkeuring van de zuster nog even verder.
Meer lezen
- Bentes boek is hier te bestellen, of koop het bij je lokale boekhandel.
- Op haar Instagram-pagina vind je meer foto’s van de tocht naar Santiago de Compostella.
- Lees ook Bentes andere columns.
Tekst en fotografie Bente van de Wouw
