Nieuwe column: tips van de psych en therapieschaamte

Ruby Wijdenbosch is online editor voor Flow en duikt graag in de menselijke psyche aan de hand van interviews en haar eigen gesprekken met psychologen. Om de week deelt ze een tip van de psych. Deze keer: de schaamte voor eerstewereldproblemen.

Een tijdje geleden schreef ik mijn allereerste column voor Flow. In dat stuk lees je hoe mijn hoofd in de knoop raakte van alle faalangst, en uiteindelijk kwam het goed (aansteller).

New me, of toch niet?

Nu is er een nieuw jaar: ‘new me’, nieuwe column. Erg leuk, maar ik voel diezelfde onrust weer (blijkbaar nog steeds een aansteller). Want deze serie wordt nóg persoonlijker – blijkbaar vond ik dat in een labiele bui een goed idee. Deze keer gaan mijn artikelen over lessen die ik leer of leerde van de psycholoog.

Ik heb in twee jaar therapie namelijk al best wat bijgeleerd over mijn bovenkamer. En doe dat nog steeds in mijn inmiddels derde jaar (Mijlpaal! Is dit iets om trots op te zijn of heel hard om te huilen?). Maar terwijl ik dit typ, ben ik toch best wel een beetje bang om hierover te schrijven.

Je hebt alles

Wat voor verwend nest ben je eigenlijk, als je alles hebt; fijn werk, goede (fysieke ;)) gezondheid, vrienden en familie. En dan ga ik in therapie voor allerlei eerstewereldproblemen als angst, stress of somberheid.

Daarom ben ik soms best zenuwachtig als ik vertel dat ik ‘in therapie zit’. Want dat klinkt zo zwaar, en dan zal er wel iets gruwelijk mis zijn met je (lees: jeugdtrauma’s, depressies en burn-outs). Maar dat is bij mij niet het geval. Soms komen er bij het leven ‘gewoon’ lastige kwesties kijken, zoals volwassen worden, negatieve gedachten of winterdips. En dan kan het best waardevol zijn om met een professional te praten.

Mijn psych vertelde dat…

Tegenwoordig voelt dit onderwerp gelukkig al iets minder zwaar en klinkt in mijn omgeving steeds vaker “Mijn psych vertelde dat…”, maar toch: spannend om die worstelingen en publique het internet op te slingeren.

Een van mijn Flow-collega’s zei in een gesprek over deze column wel heel geruststellend: “Eerstewereldproblemen: tsja, waar je ook bent in de wereld, als je je ergens rot over voelt, zijn je gevoelens altijd ‘terecht’. Dus daar mag je hulp voor vragen. En hoe goed onze wereld ook lijkt, sommige dingen zijn wel degelijk lastig. Dat soort gedachten (‘het is niet erg genoeg’, ‘anderen hebben ergere dingen’) horen er denk ik allemaal bij als je in therapie gaat.”

Ontknopen

Daarna las ik in een eerder Flow-artikel over de podcast Komt een meid bij de psych: “Het is eigenlijk best wel gek dat je wél een fysiotherapeut belt wanneer je last hebt van je rug, maar níet een intake bij een psycholoog regelt als je hoofd in de knoop zit…”

En daar hebben zij en mijn collega’s eigenlijk wel gelijk in. Dus zal ik in deze serie (met lichte zenuwen) schrijven over lessen van de psycholoog. Want die kunnen, klein of groot, heel nuttig zijn. Dit is dan ook een ode aan de psych(s), en aan mijn lieve, wijze Flow-collega’s. Aan iedereen die om hulp durft te vragen. En aan iedereen die dat misschien (nog) niet wil, durft of kan, maar wel dat hoofd uit de knoop wil.